आला थंडीचा महिना

णमस्कार्स लोक्स ,
पार नोव्हेंबर उजाडला तरी ह्या वाह्यात पावसाने नुसता उच्छाद मांडला होता. दसर्‍याला पाउस ? हाईट म्हणजे दिवाळीतही पाऊस झाला. त्यामुळे बर्‍याच लोकांचे फटाके वाकस होऊन फुसके निघाले. त्याचा वचपा त्यांनी थोडा जास्त फराळ करुन मानवी फटाक्यांद्वारे काढला. ह्यामुळे वायुप्रदुशणास मदत झाली नसेल तर नवल .
अरे नोव्हेंबरात काय पाऊस पडायचा असतो का? प्रत्येक ऋतुला चार-चार महिने वाटुन दिलेले असताना असं एकाने दुसर्‍याच्या क्षेत्रात घुसखोरी करुन वातावरणिक अवांतरगिरी करणं मला खरोखर न रुचणारं वाटलं. त्यातही पावसाळा म्हणजे आमचा णावडता ऋतु ( काही विशेष प्रसंग सोडले तर ) किचकिच , चिकचिक , कपडे सुकत नाहीत , कोंदट वास येतो , न मी फेड अप झालेलो !
जुन मधे सुरु झालेला पाऊस साधारण सप्टेंबर किंवा ऑक्टोबरच्या मध्यापर्यंत निरोप घेतो , आणि त्याने तो घ्यावा अशी आमची इच्छा असते. कारण त्याणंतर जो ऋतु येतो तो आमच्या मनाला फार गुदगुल्या करणारा आणि अंगावर शहारे उभे करणारा असतो. ती गुलाबी थंडी अनुभवावी ती आमच्या पुण्यातंच. लखणौची थंडी मजे ऐवजी सजा असते. तर फॉरिन ची थंडी आम्ही अनुभवली नसल्याने त्यावर भाष्य नाही. आमच्या अफ्रिकेत फक्त ड्राय आणि वेट हे दोन च ऋतु असत तर वातावरण नेहमी थंडगार आणि पोषक असलं तरी त्यात पुण्यातल्या थंडीचा गोडवा नाही , असे आमचे वैयक्तिक मत आहे .
त्याला कारणही तसंच असावं , अवघं जिवन ( लगेच "जिवन" वगैरे वर गप्पा मारायला ह्याची काय पण्णाशी उलटलीये काय ? अशा फालतु कमेंटला आम्ही फाट्यावर मारतो ) पुण्यात गेलं. त्यातही बालपणी रहायचो ते एका खेडेगावात. तेंव्हा काय कॉलन्या आणि फ्लॅटचं लोण तिकडेतरी पसरलेलं नव्हतं. तुळस लावायला देखील ओढ्याकडेच जाणे ओघाने आलेच. मग ते सकाळी सकाळी पडलेलं दव , गवतावर जमा होत असे आणि मस्त गार गार गुदगुल्या करत असे ( कुठे ? असे प्रश्न विचारू नयेत ) सगळी कडे धुकं पसतलेलं असायचं. १० -१५ फर्लांगावरचंही काही दिसायचं नाही एवढं दाट धुकं हो ! हल्ली फक्त दिल्लीतंच पडतं ( हे काँग्रेसवाले काय काय हिरावणार आहेत अजुन आमच्याकडुन ? ) डबड्यात पाणी देखील थंडगार असायचे. एक दिव्य पार पडल्यावर दुसरं दिव्य पार पाडताना बोटं अगदी गारठुन जायची. पण खुप मज्जा यायची. घराजवळचा सगळा बालचमु जमुन बाभळीच्या शेंगा ,नारळाचे सोललेले सोलपटं , कागदं -कपटे , फेकलेले कापडं पासुन ते कोणत्यश्या टायर पासुन जे काही जळाऊ वाटेल ते भंगारवाल्या सारखं गोळा करुन आणुन आम्ही शेकोटी पेटवायचो . त्यावर हात धरताना जी गर्मी लागायची त्यातलं सुख हल्ली कुठे भेटत नाही , कुणास ठाऊक कुठे हरवलंय. बाबा घराच्या अंगणातंच बंब पेटवायचे. हो , तो आमचा खाणदाणी बंब . त्यासाठी लाकडं गोळा करायला परवाणगीने मस्त रानात उंडरायला भेटायचं. बंबातुन ते वाफाळतं गरम पाणी घेत, तिथेच भिंती नसलेल्या फक्त एक आडवा दगड ठेवुन तयार केलेल्या स्नानगृहात अंघोळ घ्यायची. त्यातही केवढा आनंद ? मधेच थंडी वाटावी आणि लगेच गरम गरम पाण्याचा तांब्या डोक्यावर उलटा करावा. आणि अंघोळ झाली की कुडकुडत दातांचा आवाज करत .. "ए$$$$$$$$$ आई$$$$$$$$ , टावेल दे$$$$$$$ " म्हणुन गावगर्जणा करावी. मग बराच वेळ ते कुडकुडनं चालुच असायचं. पॅराशुट हा एकंच ब्रांड माहिती होता. तो हिवाळ्यात गोठुन जायचा. मग तो बाटलीतुन निघत नाही म्हणुन बाटली उन्हात ठेवणे किंवा बंबाच्या पाण्यात बुडवुन ठेवणे इत्यादी न्युटनपेक्षाही मोठे शोध लावल्याच्या अविर्भावात नुस्तं केसांन्नाच नाही तर हातापायाला भरपुर तेल चोपडायचो. लाईफबॉय ह्या साबणात एकाच युज नंतर काळ्या माणसाला देखील पांढरा शुभ्र करण्याची क्षमता असुनही हे फेयर अँड लव्हली वाले का आपला कॉपीराईट घेऊन बसलेत असं कुतुहल त्या काळी वाटायचं. शनिवारी सकाळची लवकर शाळा असायची. शणिवार आम्हाला खास प्रिय होता कारण ११ वाजताच शाळा सुटली की गावभर उंडरायला मोकळे होत असु . मग आठवड्याच्या इतर दिवशी जशी प्रार्थणेच्या वेळी सावलीतली जागा मिळवण्यासाठी झटपट असायची ती शनिवारी उन्हातली जागा मिळवण्यासाठी व्हायची . कधी काळी एम्.सी.सी. (महाराष्ट्र कॅडेट्स कोर्स का काय ) चं काय तरी फॅड आलं होतं. सकाळी सकाळी आमचे पि.टी. मास्तर डकवॉक, मार्चिंग वगैरे काय काय प्रकार करायला लावतसे. चुक झाली की नायलॉन ची दोरी चप्प्प्प्कन अंगावर वळ उमटवत असे, थंडीत तो अचुन बोचायचा न बराच वेळ दुखायचा.
काळ बदलला , मोठे झालो कधी काळी इंजिनियरिंगला असतांना रात्र थोडी सोंगे फार असंत.परिक्षा जवळ आल्या की पी.एल. च्या काळात मित्राला बोलवुन भर हिवाळ्याच्या कुडकुडत्या रात्री टेरेस वर अभ्यासाचा घाट घातला जायचा. त्यासाठी मग तात्पुररा तंबु तयार करणे , शेकोटीची व्यवस्था करणे ( मग त्या शेकोटीत नुकत्याच संपलेल्या सबमिशनच्या फाईलींची होळी करणे) एकदा तर आमच्या टेरेस चा दरवाजा रिपेयर करण्यासाठी काढुन ठेवलेला , त्याच्या फळ्या वेगळ्या झालेल्या. तो बाद झालाय आणि एक नविन दरवाजा बसवला जाईल ह्या समजुती खाली आम्ही तो दरवाजा हळु हळु करुन आख्खा जाळुन टाकला होता ( नंतर काय झालं हे सांगायला नको ) . रात्री च्या थंडीत फक्त कपाळापासुन हनुवटीपर्यंत शरीर बाहेर ठेउन बाकी दुलई मधे गुंडाळुन अभ्यासाची नाट़कं केली. एम-१ एम-२ च्या तयारीला हातात हातमोजे घालुन गणितं सोडवली. हळुच शेजारच्या पोरी काय करतात हे चोरुन पाहिलं . परिक्षेला बाईक वर जाताना हात गोठले की ते गाडीच्या इंजिनाजवळ नेऊन उब घ्यायचो न असंच बरंच काही.
हल्ली शेकोटी करत नाही. गिझर वर तापलेल्या पाण्यात अंघोळ करतो . पांढरा करणारा लाईफबॉय पाहुनही वर्ष लोटली. पॅराशुट ची जागा हेयर जेल ने घेतली तर मॉइश्चरायझींग क्रिम्स वगैरेंचे लोण आले , उकललेल्या ओठांसाठी लिपकेयर आले.  जिवणशैली बदलली , राहिल्या त्या आठवणी .
ऋतु तर बाकी २ पण आहेत. पण आमचा लोभ फक्त हिवाळ्यावर. रडत खडत का होईना पुन्हा एकदा हिवाळा सुरु झालाय. लेख टंकताना बोटं कशी गारठलीत , वरचं सगळं डोळ्यांसमोर तरळुन गेलं तर !!
हॅपी हिवाळा दोस्तांनो !!

संताजी-धनाजी ते टारझन

आज नितिन थत्त्यांची मिसळपावावर कमेंट पाहिली आणि खरंच वाटुन गेलं.. पुर्वी मोगलांना जळी-स्थळी-पाषाणी संताजी-धनाजी दिसत. हल्ली काही मिपाकरांना टारझन दिसतो असे कळते. परवा कोणी आलेला पादिनभप्कन म्हणुन सदस्य म्हणे टारझन आहे. कौतुकाने आम्हीही पहायला गेलो की या उर्फ प्रविणरावांनी काय तिर मारलेत ते. ते पाहिलं तर ते निघलं एक भिजलेलं कुत्रु .. अपमान करण्याचा काही संबंध नाही, पण त्याची तिथली अवस्था मला भिजलेल्या कुत्र्यासारखीच दिसली. रोज संध्याकाळी ऑफिसातुन आलं आणि कनेक्ट झालो की चिक्कार मेल्स आणि ऑफलाईन मेसेजेस येऊन पडत. "अरे तुच प्रविनभप्कर का ? " म्हणुन .. अलिकडे मी ह्या गोष्टीला इतका वैतागलो होतो की मला ज्या नव्या कंपनीच्या सिटी बँक अकाऊंट ओपन केलं आहे त्या संबंधी फोन आला आणि त्यांनी माझे नाव विचारले तर मी म्हणालो "येस , प्रविनभप्कर बोलुन र्‍हायलोय भो"

मिसळपाव वर सगळ्यात एंजॉय करण्याची गोष्ट म्हणजे तिथल्या वांझोट्या चर्चा. सुरुवातीपासुनंच तिथे कोणी ना कोणी रिकाम्या विषयांना घेऊन काहीतरी टिमकी वाजवतो आणि मग आम्ही त्याचा ढोल वाजवायचो. मागे एकदा बहुगुणींनी "गुलाबजामाच्या उरलेल्या पाकाचं काय करायचं?" म्हणुन एका उद्बोधक विषयाला  वाचा फोडली आणि आमच्या संयंमाचा बांध सुटला. तेंव्हा मी बहुगुणींना जास्त ओळखत नव्हतो पण त्यांचा हा अवगुणी धागा पाहुन आम्ही त्याचा कचरा करण्याचे मनात पक्के केले होते. आणि त्यावर आम्ही राडा गाजवला होता. परंतु ह्या राड्याची जबाबदारी आम्ही कधीच नाकारली नव्हती. अविनाशकुलकर्णी नावाचे अजुन एक सन्माननिय कादंबरीलेखक आहेत, तसा त्यांच्याशी व्यक्तिगत ओळखीचे संबंध कधी आले नाहीत, पण त्यांच्या एकाच ओळींच्या धाग्यांवर अनेकदा बोटसुख घेण्याची संधी दौडुन यायची.

थोडक्यात काय ? धिंगाणा करावा तर स्वतःच्या नावाने. त्यात एक वेगळीच मजा आहे. जसे लष्कर-ए-तय्यबा आपल्या कृष्णकृत्यांची जबाबदारी घेण्यास नेहमी तयार असते तसे काहीसे आमचे. म्हणुनंच की काय टारझनप्रेमी लोकं आम्हाला अतिरेकी वगैरेची बिरुदं लावतात. जालिय संस्थळांवर आलेली एकुणएक व्यक्ती एक तर आयुष्यात कोणत्या ना कोणत्या फ्रस्ट्रेशन किंवा निराषेत अडकलेला असते, नाही तर त्याची बाहेर कोणी दखल घेत नाही म्हणुन तो जालावर येऊन हुशार्‍या तरी करत असतो. हे ही कारण नसेल तर मग त्याचा धिंगाणा घालण्याचे ठिकाण जसे कट्टे किंवा विरंगुळ्याचे दुसरे साधण नसने , ह्यातुनही कोणी वाचला तर त्याला इथल्या मायावी वातावरणाचं अ‍ॅडिक्शन होणे हे देखील एक कारण आहे. तसा ड्युप्लिकेट आयडींचा इतिहास फार जुणा आहे. उपक्रमासारख्या शेजारी देशांवरचे धम्मकलाडु , वसुलि  इत्यादी महान ड्युप्लिकेट आय.डी आहेत असा आमचा समज आहे , परंतु मिसळपाव वरही काही लोकं ड्युप्लिकेट आय.डी.ज च्या एक्सेलशीट्स बाळगुन तो पद्धतशीरपणे मेंटेण करतात असा आमचा कयास आहे. हे आय.डी. कधी दंगा झाला की कापुर टाकण्याचं काम अगदी इनामेऐतबारे करतात.

अलिकडे आम्ही नवी कंपनी जॉइन केली . कंपनी म्हणजे मोठी , एमेनसी. त्या एकाच कंपनीचे ३-४ युनिट्स (म्हणजे बिल्डिंग्स) एक इकडे तर एक तिकडे , कँपस मधे फिरतानाच निम्मा दिवस निघुन जातो. त्यातही आमचे नव्या नवरीचे "घुंघटकी आड के" दिवस चालु, कधी ट्रेणिंगला पळ , तर कधी कुठल्या फॉरम्यालिटीज पुर्ण कर , अजुन प्रोजेक्ट फिक्स न झाल्याने मी ज्या टिम मधे रिक्वायरमेंट असेल तिकडे तिथल्या सुपरवायझर कडे जाऊन इंटरव्यु देतो. आनंदाने सांगण्याची गोष्ट अशी की आम्हाला अजुन मशीन आणि जागा अलोकेट न झाल्यामुळे आम्ही बांग्लादेशींसारखे इकडुन हकलले की तिकडे .. आणि तिकडुन हकलले की पलिकडे, असं चालुये. अश्या ह्या प्यानिक आणि बोरिंग वाटणार्‍या वातावरणात सगळ्यात घाणेरडी गोष्ट म्हणजे रिस्ट्रिक्टेड इंटरणेट अ‍ॅक्सेस. आमच्या इथुन फक्त न्युज,बँकिंग आणि इ-लर्निंग साईट्स ओपन होतात , आणि त्यालाही ऑथोराईज्ड टोकन घ्यावे लागते.त्यातुनही वेळ कमी , आणि अशा वातावरणात आम्हाला अलिकडे अंतरजालिय गजाल्यांशी सिंक्रोनस होण्यास वेळ मिळे तो केवळ घरी आल्यावर. आणि अलिकडे जो नाहि येतो तो "टार्‍या आला रे" , "टारझन चे आम्ही फॅन्स आहोत" , "हा अबक म्हणजे टार्‍याच आहे" अशा टिमक्या सोडुन देऊन नंतर गप्प बसुन मज्जा बघतो.

गेल्या काही दिवसांचा प्रतिक्रीयांचा तुलणात्मक अभ्यास केला असता एक गोष्ट ध्यानात आली ती म्हणजे काही लोकांनी ह्या नविन आयडींची केलेली धुलाई. ते पाहुन मला माझे जुणे दिवस न आठवतील तर नवलंच. ज्या दोन आय.डींवरुन हा सगळा धुरळा उडाला; म्हणजेच भापकर आणि कुलकर्णी , हे येडे नक्की येथे नक्की कोणत्या अपेक्षांनी आले होते ? त्यांनी एकतर मिसळपावचा अभ्यास केला नव्हता , नाही तर त्यांच्या कुंडलीत दुर्दैवयोग आला असावा. अरे बायका ह्या आपल्या चॉइसने निवडायच्या असतात, त्यांचे असे जाहिर धागे काढायचे नसतात (हल्ली मुली नवरे आपल्या चॉइसने निवडण्याचा जमाणा आहे म्हणे ! का तर मुली फारंच चुजी आहेत आजकालच्या , हो तर ! २१व्या शतकातली नारी आहे ती एकदम पुरुषांच्या खांद्याला खांदा लावुन चालते , काय म्हणालात ? हीच नारी मोक्याच्या वेळी बरोबर आपल्या स्त्री असल्याचा गैरफायदा घेते ?? आहो चालायचंच , कोण नाटकी नाही आजच्या जगात ? तर, असो ). आणि काढले तर त्यावरुन होणार्‍या राड्याचा सामणा करण्याची तयारी ठेवावी. आपली बायकोकडुन किंवा होणार्‍या बायको कडुन आमुक आमुक अपेक्षा आहेत ,थोडक्यात त्यातुन त्यातुन म्हैलांकडुन सक्तीच्या अपेक्षा करतोय असा इनडायरेक्ट मेसेज जातोय जो धागा सुरु करणार्‍याच्या दृष्टीने (त्यातल्या त्यात जर तो नविन असेल तर ) जणु पाचर सारुन घेण्यासारखे आहे हे यांना कळले नाही. आमच्या मिसळपाव वरची लोकं भले घरी बायकुचा मार खात असोत , पण जालावर समस्त महिला प्रजातीचे सौंरक्षनकर्ते आहेत.
घरी बायकोने भले त्यांची लाटण्याने साग्रसंगीत पुजा घालो , ते मात्र बायकोला एकदम समान वागणुक देतात. पण ...
उपाशी आणि तहानलेलं शिकारी कुत्र्यांच्या कळपा समोरुन असं जखमी हरीण जावं तसं यांचं झालं , धु धु धु धु धु धुतला यांना. मग कुठे कोल्हापुराची फळी उभी राहिली तर कुठे भापकर एकटेच पेटले. ते नक्की काय करत होते हे त्यांच त्यांना माहित. कधी माफि मागताना दिसत तर कधी धागा काढुन तक्रारी करताना. पण त्यांचे २-३ पंचेस खरोखर दाद देण्यासारखे होते हे मानले पाहिजे (म्हणुनंच हा भापकर म्हणजे टारझन होता , असे म्हणनार्‍यांनी ते कौतुकाने म्हंटले अशी आमचीच पाठ आम्ही थोपवुन घेतो. मधुशाला आणि त्यांच्या समविचारी लोकांनीही अगदी कौतुक करण्याजोगा प्रतिकार केला, बर्‍याच ठिकाणी जुणे-जाणते निरुत्तर दिसले तेंव्हा विषय वळवुन त्यांना हळुच कॉलर झटकल्याचे आम्ही सीसीटिव्ही कॅमेर्‍यांमधे पाहिले. गणपा ऋषीकेश किंवा लाडका नाना , ह्या मंडळींनी मात्र भप्करबाबा वर एक संशयाची तलवार टांगती ठेवली. तर पर्‍याने त्यांच्या उघड्या पडलेल्या तव्यावर हळुच आपला स्वयंपाक शिकुन घेतला. अलिकडे तो लग्णाचा उमेद्वार आहे म्हणे. कोल्हापुराची पोतडीतुन एकेक नवनवे आय.डी. निघत राहिले आणि जुण्या-जाणत्यांविरोधी एक ढाल तयार करत राहिले.

अ‍ॅक्चुली ह्या लेखाचे हिरो होते भप्कर "साहेब" पण त्यांनाही तिथुन हकलल्याचे आत्ताच कानावर आले. त्यानंतर आम्ही १०-१५ मिनीटे आमची मळालेली जमीन (लोळुन लोळुन) स्वच्छ करत होतो. भापक्या बिन बिडीचा मेला म्हणुन १५ मिनीटांनंतर मी २ मिनीटे शांत बसुन श्रद्धांजली वाहीली. भाकप्या नक्की कशामुळे मेला हे अजुन न उलगडलेले कोडे आहे आणि ते उलगडणारही नाही. आणि फक्त एक उसासा घेऊन म्हंटलो , चला सुटलो बुवा , तोच कोणीतरी पिंग केला , "अरे टार्‍या तु परत आलास ? "  हे बघ "सविता = टारझन" , "आल्ल्याबल्ल्या = टारझन " , "अरे हाच टारझन आहे"
आणि मी खिचडीखाताना एक बटाटा जो चावण्याच्या कंटाळ्याअभावी तसाच गिळला होता ,तो पुन्हा तोंडात आला.

चला टारझन होत होता तेंव्हाही लोकांचे रंजन होत होते , आज ही टारझन ची अपरुपे किंवा टारझनचे नाव ही लोकांना रंजन करण्यास पुरेशी ठरत आहेत, ह्यातंच माझे सौख्य सामावले आहे , जय हिंद जै म्हाराष्ट्र

( काय प्रतिज्ञा लिहीली बहुतेक मी , हल्ली माझ्या लेखणाचंही माझ्या पाककलेसारखं झालं आहे. सुरु केला लेख संपली तो प्रतिज्ञा. हे म्हणजे , करायला तर पोहेच टाकले होते , ही खिचडी कशी काय झाली बुवा ??  असो , लेख वाचा , रंजन करुन घ्या, आणि पुन्हा अंतरजालिय गजाल्या करायला आपापल्या मार्गाने मोकळे व्हा , काय ?  )

काही तरी आठवतंय ...

आपला मेंदु किती विचित्र असतो नाही ? बरंच काही साठवलेलं असतं त्यात. पण बर्रंचसं चक्क विस्मृतीत गेलेलं असतं, अगदी धुळीने मख्ख मळलेल्या पि.एम.टी. बस सारखं. आणि कधीतरी १५ ऑगस्ट २६ जानेवारीला बस धुवावी आणि त्यावर लिहीलेली "स्वच्छ पुणे सुंदर पुणे" ची जाहिरात दिसावी तशा आपल्या स्मृती जाग्या होतात. काही गोष्टींचं आपल्याला सुद्धा आश्चर्य वाटतं. "अरेच्च्या, आपल्या आयुष्यात हे ही घडुन गेलं होतं ? " , "असे होतो आपण ? " , "काय बावळटपणा केला मी  ? "

असंच काहीसं काल घडलं. आज नवी कंपनी जॉइन करायची म्हणुन काल जरा माझ्या फायलीवरची धुळ झटकली. काय काय डॉक्युमेंट्स लागणार म्हणुन सॉर्टींग करण्यासाठी फाईल चाळत होतो. आणि एकेक कागद पाहुन मला काय काय आठवत होतं.

एक सर्टीफिकेट होतं ऑरेंज बेल्ट चं. साल १९९५. मी कधीकाळी कराटे शिकलो होतो ? माझंच मला कौतुक वाटलं. तेंव्हा मी सहावीत होतो. अगदीच पाप्याचा पितर. तशी आमच्या गावात तालिम होती. तालीम म्हणजे संत सावतामाळ्याची एक मुर्ती, शेजारीच एक १० बाय १५ चा लाल मातीचा आखाडा. एक बेंच , २-३ बार्स , आणि ३-४ डंबबेल्स चे सेट्स. मित्रांबरोबर असाच हौस म्हणुन एका दिवशी गेलो. माझी ज्याच्याशी खुण्णस होती तो जगतापाचा बाळ्याही आमच्यात होता. मोठ्या पोरांना व्यायाम करताना पाहुन मी सुद्धा डंबेलं हातात घेतली, एका हाताने एक काही उचलला गेला नाही म्हणुन दोन हातांनी एकंच डंबेल उचलुन वाकडा तिकडा होऊन कवायत केली. लगेच बार वर आलो. बार काही उचलला गेला नाही. त्याच्या प्लेट्स काढताना त्या फरशीवर पडल्या, आधीच फुटलेल्या फरशीचा तुकडा निघाला, मग गुपचुप तो चिटकवला. आणि विना वजनाचे बार मारला. चार रिपीटेशन्स झाली नाही तो लगेच , आखाड्यात गेलो. बाळ्याने मुद्दाम माझ्या डोक्यात टपली मारली. तोच हौशीनं आणलेल्या लक्स आंड्रेड (हो आमची आंड्रेड चं होती) वर आखाड्यात उडी मारली. लाल मातीत लिंबु टाकलेले. कोंदलेल्या वातावरणात तो मातीचा लिंबाचा आणि घामाचा असा मिक्स्ड फ्लेवर आला होता, पण त्याची आम्हाला कसलीच फिकर नव्हती. बाळ्याबरोबर कुस्ती खेळताना त्याने मला फिरवुन त्याने जमिनीत दाबलं, मला श्वासही घेता येत नव्हता. दम लागला होता. नाकातोंडात माती गेली होती. आवाज फुटत नव्हता. शेवटी मी बाळ्या जोरात चावलो. त्यानं माझ्या हांड्रेड ला जोरात ओढलं आणि णको व्हायचं तेच झालं. बाकीचा "सिन" तर झालाच त्यात माझी आवडीची आंड्रेड फाटल्याचं दु:ख अधिक. मी रडायला सुरुवात केली तशी बाळ्यासगळ्या पोरांनी धुम्म ठोकली. कपडे घालुन घरी आलो.

"आंड्रेड" प्रकरणामुळं आईचे फटके खाल्लेच आणि तालमीत पुन्हा जायचा प्रसंगंच आला नाही. दुसर्‍या दिवशी हात-पाय हलवनं जड झालं होतं, चालताही येत नव्हतं पोरं खुप चिडवत होती. तेंव्हा मनात बाळ्याला एक दिवस लै रेमटायचा म्हणुन खुन्नस धरली. पण तो वयानं आणि अंगानं थोडा मोठा असल्यानं मी त्याला टरकुन होतो.

आमच्या गावात कराट्याचे क्लासेस सुरु झाले तेंव्हा मोठ्या उत्साहानं क्लासला अ‍ॅडमिशन घेतली. तब्बल ३०० रुपये देऊन मी कराटेचा ड्रेस विकत आणला. त्याबरोबर व्हाईट बेल्ट मिळाला होता. मी घरुनंच ड्रेस परिधान करुन ऐटित कराटे क्लासला मिरवत जात असे.  आमचा "सर" जाम डेंजर होता. त्याची कराट्याची कौशल्य पहाताना माझ्या मुठी आपोआप आवळल्या जात. जगतापाच्या बाळ्याला मी असाच धुवुन काढणार म्हणुन मी मनोमन सुखावत असे. कराट्याचा "सर" आमच्याकडुन खुप मेहेनत करुन घ्यायचा.प्राथमिक फेरीत मुठि आवळुन डिप्स मारणे,क्रंचेस,स्टमक्स ,साईडसिटप्स आणि भरपुर रनिंग. ह्या राक्षसी प्रकार केल्यानंतर माझ्यात चालायची देखील शक्ती उरत नसे.त्यातही जर थकलो किंवा बाकीच्यांबरोबर रिपिटेशन करताना मागे पडलो की आमचा राक्षस सर पोटात खौन पंच हाणायचा की मला देव दिसायचे. बैलासारखी भुक लागत असे. हा सर अजुन मला फायटींग का शिकवत नाही ? मला त्याचा लै राग यायचा.
माझा पेशन्स संपत होता. मला माझ्यावर हसणार्‍या क्लासमेट्सना , आणि माझी "हांड्रेड" फाडणार्‍याला बाळ्याला फाडायचा होता. पहिला महिना भर केवळ अवघड व्यायाम करुन घेतल्यावर मला थोडा आशेचा किरण दिसला. आम्हाला पंच, किक्स आणि ब्लॉक्स शिकवायला सुरुवात केली. पंच मारताना "ह्यूऊऊऊउईईई " करतांना अंमळ मौज वाटत असे. ह्या आवाजामुळे पंचला अधिक पॉवर मिळते असे सर सांगायचा.आणि ह्या "ह्युंऊऊऊउईईई" मुळे पंचची प्रॅक्टिस करण्याला उत्साह मात्र येत असे. फेस पंच, चेस्ट पंच आणि स्टमक पंच ह्या १-२-३ च्या क्रमाने आणि नंतर ३-२-१ च्या क्रमाने अगदी कसुन सराव करत होतो. नंतर आम्हाला ब्लॉक्स शिकवले, सिमिलर टु पंच , ब्लॉक सुद्धा फेस ब्लॉक चेस्ट ब्लॉक आणि स्टमक ब्लॉक ची उजळणी जशी जशी होत होती तसा मी अधिक काँन्फिडेंट होत होतो. मधेच कधी चुक झाली की सर कधी बरोब्बर स्टमक मधे एक जोरदार पंच मारायचा तर कधी कानाला सन्नकन एक किक घासुन जायची. मला कराटेचं व्यसन लागलं होतं. मी घरी सुद्धा पंच आणि ब्लॉक्स ची प्रॅक्टिस करायचो. रिकाम्या वेळात ह्यूऊऊऊईईई ह्यूऊऊऊईईई करायचो. नंतर मुहासी किक, साईड किक आणि स्पिनिंग किक्स चे धडे गिरवायला सुरुवात झाली. मी कराटे वेडाने पछाढलो होतो.

मला पोरं हसायची. " कराटे काय कामाचा नसतो , आपली गावठी पावर मजी पावर आस्ती." म्हणुन मला डिसकरेज करायची. पण मी लक्ष दिलं नाही. मला समोर फक्त बाळ्याला मारायचाय , ही एकंच गोष्ट दिसत होती.

पंच, ब्लॉक्स आणि किक्स मधे बेसिक्स शिकल्यावर आमची "यल्लो बेल्ट"ची परिक्षा वाघोली गावात होती. तिथे आमच्या क्लास ची मुख्य अकासमी होती. व्हाईट टू ब्लॅक सगळ्या बेल्ट ची पोरं आम्हाला पहायला मिळणार म्हणुन मी उत्साहीत होतो. आमच्या गावात पहिलीच बॅच असल्यानं आम्ही सगळेच यलो बेल्ट साठी चाललो होतो. ही अगदीच प्रायमरी परिक्षा असली तरी आमच्या बॅचचे त्यातही ४ जण फेल झाले होते. आता मी व्हाईट बेल्टचा यलो बेल्ट झालो होतो. तो यलो बेल्ट आमच्या सर कडुन स्विकारताना मी ज्याम फुलुन गेलो होतो. आर्ध जग जिंकलो होतो जणु. आमच्या परिक्षे नंतर ऑरेज बेल्ट , रेड बेल्ट , ग्रीन बेल्ट , ब्राऊन बेल्ट , यलो ब्राऊन बेल्ट च्या  परिक्षा बेल्ट च्या चढत्या क्रमाने झाल्या. मी अगदी मंत्रमुग्ध होऊन पहात होतो. त्यांच्या परिक्षांमधे वेगळ्यावेगळ्या प्रात्यक्षिकांचा समावेश तर होता. अजुन एक अनोखा प्रकार मी पाहिला तो म्हणजे कटास. कटास ह्या प्रकारात कराटे फायटर ला एका चौकोणात प्रिडिफाईन्ड मुव्हज परफेक्टली करुन दाखवायच्या असतात. प्रत्येक कटास ला नाव असतं. बेल्टची लेव्हल जशी वाढत जाते तसा कटास किचकट आणि अवघड होत जातो. क्लियर मुव्हज , वेळ , आणि बॅलंस इत्यादी गोष्टींवरुन कटास चे मार्क्स दिले जातात. त्यानंतर माझ्या आवडीचा प्रकार म्हणजे फाईट्स झाल्या. फाईट पहाताना माझ्यात इतका जोश चढला होता की मी अगदी नकळत समोरच्याला एक पंच लगावला(नंतर १० पंच खाल्ले हा भाग अलहिदा). सर्वांत शेवटी ब्लॅकबेल्ट्स साठीच्या सर्वांत अवघड परिक्षा झाल्या. त्यांन्ना फाईट्स,कटास शिवाय वेगवेगळी शस्त्र चालवण्याचीही प्रात्यक्षिकं सादर करायची होती.नंतर आमच्या सर लोकांनी हवेत उडी मारुन मडकी फोडणे , फोरआर्म्स ने फरशा, विटा , कौलं फोडणे इत्यादी फाईव्हस्टार आयटम पेश केले .त्या दिवशी मी खुप खुश होतो. मी आता लवकरंच बाळ्याच्या डोक्याची विट करणार होतो.

आता आमची ऑरेंज बेल्टसाठीची ट्रेणिंग सुरु झाली. सर आम्हाला फाईट्स चं एकेक तंत्र अगदी बारकाईनं समजुन सांगायचा. ह्यात त्याचा भर ब्लॉक टेक्निक सुधरवण्याबरोबर अटॅक कसा करावा ? ह्यावरही होता. मी मन लाऊन प्रॅक्टिस करत होतो. अ‍ॅब्ज,हात अगदी निबर झाले होते.सराचा पंच झेलण्याची क्षमता माझ्यात आली होती. आमची मॉक फायटिंग होत असे. फायटींग ची सुरुवात "बो" ने होते. बो म्हणजे वाकुन नमस्कार करणे. मुहासी किक मधे पायाचा तळवा समोरच्याच्या छातीवर असा पंच सारखा मारायचा असतो. ही किक जोरात मारायची नसते, तर जोरदार ताकद लाऊन समोरच्याला मागे ढकलुन मिसबॅलंस करण्यासाठी असते. साईड किक मधे डोक्यापासुन कमरेपर्यंत कोणत्या टेक्निक ने लाथ मारावी ? हे शिकवले गेले. तर सर्वांत अवघड स्पिनींग किक अशी वेगात मारायची असते.

फाईट्स शिकल्यावर आम्हाला पहिला कटास शिकवला गेला. त्या कटासचं नाव होतं "तायकीसिदा". कटास सुरु करण्याआधी कटासचं नाव आदराने घ्यायचं असतं , मग सर ला "बो" करायचा असतो. आणि मुव्हज सुरु करायच्या असतात. १२ स्टेप्सचा तो कटास होता. दिसायला सोप्पा दिसला तरी करताना अंमळ गल्लत होत असे आणि सर ची किक बसत असे. शेवटी एकदाचे आम्ही कटास आणि बेसिक फाईट्स मधे निपुण झालो. पुन्हा परिक्षा जवळ आल्या.

आम्ही ७ जण परिक्षेसाठी क्वालिफाय झालो होतो. माझा नंबर आला तेंव्हा मी फार घाबरलेलो होतो. मी "तायकीसिदा$$$$$$"  म्हणुन कटास सादर करण्यास सुरुवात केली. बावरल्याने मी ३ स्टेप्स मिस केल्या आणि मार्क्स गमावले. ह्यावेळी बेल्ट हुकणार म्हणुन खात्री पटली. पंच आणि किक्स मधे काही चुक झाली नाही. शेवटच्या फाईट राऊंडला माझ्या समोर थोडासा थुलथुल्या पण माझ्या दिडपट पोरगा उभा होता. त्याला पाहुन माझी अंमळ फाटली होती. पण "बो" करुन फाईट स्टार्ट म्हणताच माझ्यात कुठुन शक्ती आली कुणास ठाऊक, मी एक मुहासी किक अगदी परफेक्टली त्याच्या छातीवर मारली आणि तो भुईसपाट झाला. माझी फाईट ९ सेकंदात संपली होती. मला ऑरेंज बेल्ट सह एक प्रशस्तीपत्रक भेटलं, मी त्यादिवशी उड्या मारत मारत घरी आलो. आईनंही पोतंभर कौतुक केलं.

मी वाट पहात असलेली संधी तशी आयतीच चालुन आली. क्रिकेट खेळतांना मी बाळ्याला रन आउट केला, तोच बाळ्या माझ्या नकळत माझ्या मागे बॅट  घेउन पळत आला , आणि त्याने रप्पकन माझ्या पाठीत बॅट मारली. मी कळवळलो. मरणाचं उन होतं, मी बेशुद्ध पडलो तसं कोणी हापश्यावरुन पाणी आणुन माझ्यावर शिंपडलं ... बाळ्या मला शिव्या देत होता. मी तसाच उठलो आणि बाळ्याच्या तोंडावर एक जोरदार पंच लावला. बाळ्यानं तो पंच खाऊनही माझ्यावर बॅट उगारली पण ह्यावेळी मी ब्लॉक वापरला. आणि उलटा फिरुन एक किक मारली ती बरोब्बर बाळ्याच्या काखेकाली बरगडीत बसली. ह्यावेळी बाळ्या कळवळला. त्याच्या हातातली बॅट खाली पडली. तशी बाळ्याला दुसरी किक पोटात बसली, बाळ्या जमिनीवर आडवा पडला. मी त्याच्या तोंवावर मारणार तोच त्याचा डोळा टरटरुन फुगला.आणि बघता बघता काळानिळा झाला. आधीच लाल असणार्‍या बाळ्याचा एक डोळा उघडलाही जाणार नाही इतपत सुजला होता. मी आणि बाकी सगळी पोरं पळुन गेलो. मी गुपचुप घरी येऊन बसलो.

थोड्यावेळाने बाळ्याची भांडकुदळ आई बाळ्याला आमच्याघरी आली. आई बाहेर गेली.नंतर बाळ्याची आई अखंडपणे बोलत होती. थोड्यावेळानं आई घरात आली, आतुन कडी लावली आणि लाटण्याने माझी यथेच्छ धुलाई झाली. माझ्यातला व्हायलंस पाहुन माझे कराटेचे फॅड बंद करण्यात आलं. थोड्या दिवसांनी जास्त पोरं नसल्याने सराला क्लास बंद करावा लागला.


काल ते सर्टिफिकेट पाहुन मला माझे तायक्वांदो चे दिवस आठवले. अ‍ॅक्चुली अजुनही बरीच वेगवेगळी सर्टिफिकेट्स होती. आणि अजुन बरंच काही आठवलं , आणि मी ह्या लेखात बरंच काही लिहीणारंही होतो, पण हा एकंच किस्सा भरभर लिहीता लिहीता एवढा मोठा झाला की बाकी गोष्टी पुढच्या भागात (अर्थात जमल्यास)

- (कराटे फायटर) टार ली - दी ऑरेंज बेल्ट ओनर

आय.डी. तितक्या प्रकृती

मला मराठी संस्थळावर येऊन आता जवळपास दोन-अडिच वर्ष झाली. हळु हळु इथले रिती-रिवाज कळले. लोकंही हळु हळु ओळखु लागलो. इथे जशी वयानं अनुभवानं श्रेष्ठ मंडळी आहेत , तशीच अगदीच गबाळी , शेंबडी आणि ज्यांना पाहुन फक्त किळस यावी असे ही महानग आहेत. थोडक्यात काय ? की मराठी अंतरजालावर वावरणार्‍या लोकांची बँडविड्थ फार मोठी आहे. कोणी वैचारिक गुर्‍हाळं चालंवतो , कोणी आपल्या विश्वात मश्गुल स्वतःची लाल करत रहातो ,कोणाला प्रसिद्धीचे हव्यास, कोणाला स्वतःचा उदोउदो व्हावा असं वाटतं,तर कोणी काय लिहीतो हे त्याला स्वत:लाही समजत नाही. काही काही तर इतकं भयंकर पकाऊ लिहीतात की पहिला पॅरा वाचतानाच मी वैतागुन म्हणतो, "हे निद्रादेवी,मला तुझ्या कुशीत घे, आणि दोनचार चांगलीशी स्वप्न दाखव बाई , ह्या लेखकानं माझ्या डोक्याचा भुगा केलाय ".

माझ्या अंडरस्टँडिंग नुसार, मराठी संस्थळांवरुन बौद्धिक ग्रहण करण्याचा प्रकार शुन्य टक्के आहे. किंबहुना तो शुन्य टक्केच असावा. एखाद्या जनरल विषयातली माहिती वगैरे ठिक आहे. कोण महाभाग जेंव्हा एखाद्या गोष्टीचं भुसकाट काढे पर्यंत एखाद्या विषयावर पकवतो तेंव्हा आमचा नेहमीच तोल ढासळतो. आपल्याला जे शिकायचं होतं ते आपण शाळेत/विद्यालयांत शिकलो आहोत. आणि जरी आपल्याला इंटरनेट वर कोणती माहिती हवी असेल तर त्यासाठी गुगल बाबाने मिलियन डॉलर्स खर्ची घालुन एक एक्सलंट सर्च इंजिन २४x७ सुरु ठेवलेलं आहे. मग मराठी साईट्स वरंच हे गुर्‍हाळे दळने का चालु असते ? मागे कोणी एकदा कसला तरी संस्कृतचा श्लोक उचलुन आणला आणि त्याचा अर्थ काय ? म्हणुन एक धागा सुरु केला.असे आणि अशा प्रकारचे कैक धागे. मला नेहमी प्रश्न पडतो, साला हे लोक ह्या सुभाषितांचा/श्लोकांचा अर्थ जाणुन नक्की काय करत असावेत? बर आता म्हणाल तर ही सुभाषितं लिहीली गेली तो काळ कोणता होता ? त्याकाळाप्रमाणे आपण आज आचरण तरी करणे शक्य आहे का? गितेत कृष्ण म्हणुन गेलाय "फळाची अपेक्षा न ठेवता कर्म करा" शेंबड्या पोर्‍याला देखील ही ओळ माहिती असेल, पण मग आज आयटी वाले इन्क्रिमेंटची(पक्षी: फळाची अपेक्षा) वाट का पहात असतात ? तिकडे इन्क्रिमेंट झाली की इकडे पेपरं पडायला सुरुवात होतेच ना ? आहो का नाही होणार? कृष्णाला देव मानतात म्हणुन ठिक आहे, नाही तर कृष्णाच्या ह्या तत्वज्ञाना बद्दल लोकं त्याला वेड्यात काढायला कमी करतील ? मग हेच लोक 'मला सुभाषिताचा अर्थ सांगा हो" म्हणुन काय कोल्हेकुई पिटतात ? तर ह्याचं सुबोध मराठीत उत्तर आहे, "माझ्या अभ्यासुपणाचं कौतुक करा" , "माझ्या लेखावर प्रतिक्रियांचा पाऊस पाडा ( ह्यांच्या लेखांवर कुत्र मुतल्यासारखाच पाऊस पडतो,हा भाग अलहिदा).

अजुन एक प्रकारचा फ्रस्ट्रेटेड प्रकार पहायला भेटतो, तो म्हणजे पण्णाशी किंवा साठी उलटलेले एकेकाळी उच्चशिक्षण घेतलेले (आणि सद्ध्या रिकामे असलेले) वृद्ध गट. ह्या गटातली लोकं अशा विषयांवर लिहीतात जो विषय एखाद्या पेपरात छापुन येतो आणि तो पेपर पोर्‍याला गटाराशेजारी बसवताना त्याची आई खाली पसरवते. ह्यांच्या लेखणाचा स्पिड आणि एवढं ढिगाढिगानं प्रसवणारं ते भयंकर मटरेल पाहिलं की खडकवासला धरण तुडुंब भरल्यावर जशी त्याची सगळी दारं खुली करतात आणि पाणी जशी वाट मिळेल तसं प्रलयकारी वेगात वहातं त्याची आठवण होते.कधीकधी हे लोकं कोणत्याश्या इंग्रजी नॉवेलचं भाषांतर (अगदी वर्ड-टु-वर्ड बरंका) करत बसतात आणि मग त्याचं आपल्याला अप्रिसियेशन मिळेल म्हणुन चातका सारखी आ वासुन धागा रिफ्रेश करतात. ह्यांच्या इथे कुत्र ही मुतत नाही, ते नुसतंच वास घेऊन जातं , चार प्रतिसाद असतात त्या पैकी २ यांच्यासारख्याच नगांचे असतात , आणि २ प्रतिसाद हे त्याप्रतिसादांना आभार प्रदर्शित करणारे ह्यांचेच असतात.

"माझी कुणीतरी दखल घ्यावी" असं कोणत्याही मणुष्यप्राण्याला वाटते. पण अरे बाबा, तु तुझ्या घरात नाहीस जिथे तु चड्डी जरी भरवली तरी तुझी आई, लाडानं "कशी गं शु केली माज्ज्या बाळानं, आत्ता तर भरवलं होतं मी माज्ज्या शोणुल्याला.." करंत पुन्हा "श्श्श्श्श्सूऊऊऊऊ श्श्श्श्श्सूऊऊऊऊ"  करत उरलेला कार्यक्रमही जोरात कर म्हणुन प्रोत्साहित करेल. काही आय.डी. इतके अ‍ॅडिक्टेड असतात ह्या 'दखल घेणे' प्रकाराला, की त्यांची त्यांच्या धाग्यांवर नकारात्मक प्रतिक्रिया खायचीही तयारी असते , फक्त "माझ्या धाग्याला प्रतिसाद द्या हो" एवढ्या एकाच हेतु ने प्रचंड प्रेरीत असतात. ह्या दखल न घेतल्याचा त्रास नव्या - नवख्यांपेक्षा जुण्या-मुरलेल्या लोणच्यांचा जास्त होतो.हे लोकं त्यांच्या वैयक्तिक आयुष्यात यशस्वी असतीलही , कदाचीत त्यामुळे त्यांच्या मराठी संस्थळांवरच्या अपेक्षा वाढत जातात. '१५० लोकं मला रिपोर्ट करतात, माझ्या पाण्चट विनोदांना सुद्धा हसतात' हीच अपेक्षा यांच्या अंतरजालावर असते, आणि सगळा घोळ होतो.

काही आय.डी. हे अगदीच बाळबोध लिखाण करतात.हे कशावर लिहीतात? का लिहीतात? कोणत्या वाचकवर्गासाठी लिहीतात? ह्याचं ज्ञान ह्यांना स्वतःलाही आहे की नाही ह्याबाबद मी अजुन सांशक आहेत. लेखाचा हेतु काय आहे ? हे यांना उमगलेलंच नसतं.पण केवळ फुकट आहे म्हणुन पानं भरवायची, त्यातुन पुन्हा लोकांकडुन "वा वा! काय छाण लिहीलंय! च्या अपेक्षा ठेवायच्या! तो खुळचटपणा इतका बकवास असतो की की असे आय.डी. पाहिले तरी सगळ्यांच्या कपाळावर आठ्या पडतात. काही काही आय.डींनी तर स्वतःचे असे ऑफसेट्स बनवले आहेत. त्यांची जालावरची ती ओळखंच तशी आहे. हा आय.डी. जर नाव बदलुन आला आणि कोणाचा जर त्याच्याशी साम्य असलेला आय.डी. असेल तर त्याची त्रेधातिरपिट होते.नव्हे त्याला तितकं जागरुक व्हावंच लागतं. तो प्रत्येक ठिकाणी वावरताना 'ह्या" आणि माझ्या आय.डी. चा काही संबंध नाहीये ;) थोडक्यात, ह्यांची दखल जरुर घेतली जाते पण ती ह्या प्रकारे. लोकल/बस साठी स्टेशन वर उभे असताना गर्दीत सामान्य लोकं आजुबाजुला असतात. आपण त्यांची दखल घेत नाही, किंवा वि जस्ट डोंण्ट माईंड देम बींग क्लोज टु अस इन गर्दी(मराठीत क्राऊड) पण जर एखादं दाढीचे खुटले वाढलेलं,अंगाचा वास येणारं,गबाळे कपडे घातलेलं बेनं शेजारी उभं राहिलं तर आपण न रहावुन आपली जागा तरी बदललो नाही तर त्याला तरी दुर रेटतो. ह्यांच्याविषयी आमच्या जालिय सदस्यांची मतं काहीशी अशी आहेत.
"अरे तो ग्याणबा७८९ म्हणजे शेंबुड आहे रे , घृणा वाटते मला त्याची. "
"हा हा हा , ह्या ग्याणबाच्या डोक्याचे आटे ढिल्ले झालेत , काय बावळट पणा करतोय "
"हा ग्याणबा तर ||***|| ला सुद्धा लाजवेल असा वागतो रे हल्ली"
" हा बहुतेक लहाणपणी डोक्यावर पडलेला असणार "  असो , ही लिस्ट फारंच अपुर्ण आहे. ह्यांच्यावर उधळलेल्या स्तुतीसुमनांचा एक नवा धागा होऊ शकेल.

आय.डी.चा अजुन एक पैलु म्हणजे राजकारणी आय.डी. ह्यांना केवळ जालिय राजकारणात रस असतो, ह्याच्या त्याच्या स्क्रॅपबुक मधे जाऊन या बोटावरच्या थुंकी त्या बोटावर करणे , पिना मारणे , एकाला दुसर्‍या विरुद्ध भडकवने, एखाद्याला दुसर्‍याविरुद्ध "चढवुन देऊन" आपण लांबुन त्याची मजा लुटणे. असे हे विकृत आय.डी. हे स्वतः शक्यतो क्लिन कॉलर रहाण्याचा प्रयत्न करत असतात. पण दर वेळी जमुनंच येईल असे नाही. मग तोंडघशी पडलं की दुसरीकडे त्याच आय.डी. बद्दल गोडगोड जवळीक साधणार्‍या प्रतिक्रीया लिहायच्या. जालावर सगळ्यात इरिटेटिंग आणि नको असलेले कोणी प्राणि मला वाटले असतील तर ते हे. स्वतःला चालाख हुशार आणि दिडशहाणे समजणार्‍या ह्यांना "गिरे तो भी टांग उपर" राहिल असा शाप मिळालेला असत्तो बहुतेक.

असो , जालावर फिरताना मला १०० विचित्र टाळकी भेटली असली तरी २०-१ अफलातुन टाळकी सुद्धा भेटली. प्रो'ज अँड कॉन्स प्रत्येक गोष्टीला असतात. मामला बॅलंस्ड है.
प्रत्येकजण कुठेतरी स्वतःच्या "आयडेटिटी" च्या शोधात असतो, त्याला त्याची "आयडेंटीटी" मिळो इतकंच मागणं विधात्याकडे आहे, कारण "आयडेंटीटी क्रायसीस" मधे अडकलेले,पिचलेले आणि फ्रस्टेट झालेल्यांची संख्या दिवसेंदिवस वाढत आहे , आणि ही चिंतेची बाब आहे :)

जो जे वांछिल तो ते लाहो ||  प्राणिजात ||

-(जालप्रकृती अभ्यासक) टारझन

स्टेप-बाय-स्टेप

हल्ली ना ,मला कसलं वैराग्य आलंय कळत नाही. पुर्वीसारखं काही वाटतंच नाही , पुर्वीसारखं म्हणजे हे आत्ताआत्ता, कॉलेजात होतो तसं. कॉलेजात छोट्या छोट्या गोष्टी देखील मनमुराद आनंद देऊन जायच्या , एक्साईटमेंट्स देउन जायच्या. कोणती अनपेक्षित गोष्ट घडली की "आनंदानं हुरळुन जाणं" हे मला फक्त कॉलेज पर्यंत माहित होतं असं वाटतं , त्यानंतर ते ग्राज्युअली कमी कमी होत गेलं. का कुणास ठाऊक ? माझ्यासारखं माझ्या वयातल्या इतरांचंही असंच होत असेल का ?

कॉलेजात असतांना कोण्या पोरीने साधा कटाक्ष दिला तरी तो काळजाला भिडे. मनात मोरपिस वगैरे फिरल्याच्या,मनतरंग सैरभैर होऊन भर उन्हाळ्यात पाऊस पडावा आणि आपण बेभान होऊन नाचावे वगैरे वगैरे कविकल्पना आपल्या आपल्यालाच सुचत. आता हे आठवलं तरी हसु येते (की मी आता स्वतःचं हसु करुन घेतोय ?) कुठल्याशी कंपनी इंटरव्यु ला येणार किंवा आपण इंटरव्यु अपियर होणार ह्यातही प्रचंड थ्रिल होतं , काय होईल ? होईल का माझं प्लेसमेंट ? मनाची सैरभैर धाव इथपर्यंतही थांबत नसे. त्यानंतर येणारा पगार ,मग त्या पगारातले मी घरी किती देणार आणि स्वतःसाठी किती ठेवणार ? किठे कुठे भटकायला जाणार ? किती पार्ट्या करणार , सग्गळं सग्गळं कसं टु एक्सायटिंग टू ब्रिथ ! रिझल्टच्या दिवशी वरवर जरी जोक्स पास करत असलो तरी आत काय काहुर माजलेला असे ते माझं मला माहित. आम्ही इंजिनियरींगला अभ्यास ही शेवटची प्रायॉरीटी ठेवली होती, पीएल्स सुरु झाल्यावरही १० दिवसांनी आमची वात पेटे आणि मग आम्ही पेटुन अभ्यास करत असु, त्या आधी सगळा आनंदी आनंद गडे ! त्याची फळंही मग एखाद दुसरी केटी लागुन आम्हाला मिळाली , अर्थात आम्ही त्यातही धन्यता मानायचो , चला एका केटीवर सुटलो गड्यांनो. पण मी जेंव्हा बी.ई. फायनलचा रिझल्ट पाहिला, कोणता क्लास आला त्याकडे लक्ष नव्हतं , नजर आधी फिरली ते गुणतक्त्याच्या उजव्या बाजुला , एक-एक करत सगळे 'P' दिसले , प्रत्येक 'P' नंतर हृदयाचे ठोके एक्स्पोनेंशियली वाढत होते, शेवटी "Pass: Higher Second Class" ची लाईन पहाताना मोठ्ठ्याने ओरडावसं वाटलं पण का कुणास ठाऊक कंठातुन आवाजंच निघला नाही,एक थेंब टप् कन मार्कशिट वर पडला. दुसरा पडला, अगदी तिसराही पडला! ह्याला आमचा आमच्या अ‍ॅबिलिटीवरचा अविश्वास म्हणा, नाही तर रेप्युटेशनवरचा विश्वास म्हणा , मी दोन मित्रांकडुन माझं मार्कशीट ,नाव आणि मार्क्स बरोबर असल्याचं चेक करुन घेतलं. "थोडक्यात फर्स्टक्लास हुकला गड्या " - इति मित्र. "गेला भो**त तो फर्स्टक्लास" असं म्हणुन मी फायनलम्याच मधे पेणल्टी शुटआऊट मधे ४-४ स्कोर असतांना गोलकिपरने अफलातुनपणे गोल आडवावा आणि म्याच जिंकावी त्या आवेगाने पळत सुटलो होतो. अजुनही आठवतंय, इंजिनियरींगच्या पहिल्या वर्षाला "मजाक मजाक"मे चांगला सपाटुन नापास झालेलो. नंतर एम-१ केटी ठेउन सेकंड इयरला ही आलो ... तेंव्हा ही आम्ही सिरियस नव्हतो. नंतर "एम-१" साहेब क्रिटिकल ला गेल्यावर मला तारे दिसु लागले. सेकंड इयरला पास होऊनही जर फर्स्ट इयरचा एकही सब्जेक्ट राहिला तर थर्ड इयरला जाता येत नाही. त्या दिवशी फर्स्ट ईयरचा रिझल्ट होता. माझ्यासाठी जणु "जजमेंट डे" च! मार्कशीट हातात मिळाल्यावर पहिल्या रो मधे तब्बल "४८" मार्क पाहिले.. हो हो "४८" मार्क्स म्हणजे आमच्यासाठी सेंच्युरीच होती. मटकन गुढघ्यांवर बसलो. मागची पोरं दंगा करायला लागली. निकालानंतर काही मुलं आनंदानं उड्या मारत यायची तर काही हिरमुसायची. कचितंच एखादा दगड असायचा जो इर्रिस्पेक्टिव्ह ऑफ व्हाट हॅपनड् इन मार्कशीट, मख्ख तोंडाने यायचा. थोडक्यात काय ? तेंव्हा इमोशन्स फार  सेन्सिटिव्ह होत्या. मी आनंद उपभोगायचो , एक्साईटमेंट / थ्रील उपभोगायचो , दु:खी देखील व्हायचो.
थर्ड ईयरला जेंव्हा एकदा प्रेमात पडलो तेंव्हा नेहमीच बंक मारणारा मी , रोज ९:०५ ची लोकल कश्शीही मॅनेज करुन पुढेच असलेल्या पिंपरीच्या प्लॅटफॉर्म कधी ती दिसते असं होई. जशी लोकल प्लॅटफॉर्म वर एंट्री करे , नजर तिचा शोध घेई, भरभर लोकं नजरेसमोरुन जात , आणि बरोब्बर तिच्या रोजच्या जागी ती उभी असे, माझा दिवस बनल्यासारखे होई. उलट ती दिसली नाही की पुर्ण डिसमुड होउन जात असे. बाकी ह्या प्रकरणाचे डिटेल्स तुम्ही "माझ्या प्रेमाचे तीन पोपट-३" मधे वाचलेच असाल (नसेल वाचलं तर वाचा , हा छुपा संदेश ;)  ) असो. सांगन्याचं तात्पर्य इतकंच , आय वॉज एंजॉईंग माय लाईफ.

पण अलिकडे स्साला काय झालंय काही कळतंच नाही. गुलछबु,बाहेरुन मोहक/आकर्षक वाटणार्‍या सॉफ्टवेयर इंडस्ट्रीत आता  तिनेक वर्ष उलटुनही गेली. आधी मी घरी प्रत्येक गोष्टीसाठी पैसे मागायचो, आता देतो. आयुष्य एका स्टेप ने पुढं आलं, आता असा १८०अंशांनं बदल झाल्यासारखा वाटतो. तेंव्हा इंजिनियरींगची वार्षिक फी देताना नाकी नऊ यायचे, आता एका झटक्यात देऊ शकलो असतो. तेंव्हा कँटिन मधे २२ रुपयांची एग-बिर्याणी म्हणजे फुल्टु चंगळ असायची, मी आपला ४ दिवस पैसे साठवुन मग एकदा एग-बिर्याणी खायचो.च्यायला, इतक्या साध्या गोष्टीतही आनंद मिळायचा. आता पंचतारांकित हॉटेलांत ( ते स्वखर्चाने की कंपनीच्या ? असले पाण्चट प्रश्न विचारणार्‍यांना आम्ही फाट्यावर मारतो ) तंगड्या तोडुनही तो आनंद मिळत नाही, खायचंय म्हणुन खातो. डझंट म्याटर यार. व्हॅट डझंट मॅटर ? द बिल ? ऑर द फिलींग्स ? नथिंग मॅटर्स नाऊ !
नाऊ द लाईफ हॅज बिकम लाईक अ ब्रेड-बटर. डेली इट लुक्स सेम, डेली इट टेस्ट्स सेम अँड द मोस्ट इंपॉर्टंट थिंग इज आय डोंट एंजॉय इटिंग इट. व्हाट द फक इज गोईंट ऑन ?
पैसा येतो जातो. क्षण फक्त जातात. आयुष्यातले दिवसही असेच चाललेत. आणि माझ्या कडे त्यांना जाताना पहाण्याशिवाय आणखी काहीच ठेवलेलं नाही. आला दिवस उठतो मी , दिनचर्या आटोपुन ऑफिसात पाट्या टाकतो मी. दोन चार साईट्स वर विरंगुळ्याचे क्षण शोधायचो (आता त्याचाही कंटाळा आला , आय क्विट !) जगण्यासाठी खावं लागतं. काय खातो ह्याला अर्थ नाही,  खायचं म्हणुन खातो. पचवण्याचं काम ऑटोमॅटिक आहे. आणि स्वतःला निद्रेच्या हवाली करतो मी. व्हाट इज माय अचिव्हमेंट ऑफ द डे ? डू आय फाईंड अ सिंगल मोमेंट विच इज अ डे वर्थ ? नो, अ‍ॅब्सोल्युट्ली नॉट !! आय मिस द फन बडी !
पैसा पैसा पैसा !! डझंट मेक माय मुड नाऊ. लवकरंच मी एक तथाकथित मोठी नावाजलेली मल्टिनॅशनल कंपनी जॉईन करतोय. पगार आधीपेक्षा दुप्पट. पण आनंद शुन्य. काहीच एक्साईटमेंट नाहीये. कॉलेजात असतांना जर ह्या कंपनीत नंबर लागला असता तर मी गावजेवण घातलं असतं, हत्तीवरुन साखर वाटली असती, घराला पुर्ण लायटिंग करून दिपोत्सव साजरा केला असता. आता मित्रांना फक्त फॉर्म्यालिटी म्हणुन पिंगवत .. "बाबारे इकडे जॉइन करतोय " बास !

थँक्स टू माय बडीज! आय स्टिल फाईंड माय फन विथ देम. बाप्या-नर्‍या-प्रदिप-योग्या-निल्या-आज्या-कावर्‍या-बोरक्या हीच आमची बडीलिस्ट. नाही म्हणायला मित्र भरपुर आहेत, अगदी दिप्या-कुक्की सारखे संकटमोचन मित्रही आहेत. पण ते त्यांच्या लाईफ्स मधे बिझी झालेत.
पण जेंव्हा जेंव्हा मित्रांना भेटतो , दंगा करतो तेंव्हा टाईम मशीन नक्कीच उलटी फिरते. पुन्हा एकदा मी त्या वेव्हज वर सर्फिंग करुन आपला मनमुराद आनंद घेतो. कॉलेज आधीचं आणि नंतरचं लाईफ ह्यात काय फरक आहे हे मी सांगण्याची गरज नाही.
हे छोटंस स्फुट ... आयुष्य स्टेप-बाय-स्टेप बदल रहातं.
"चेंज इज द ओन्ली थिंग इन लाईफ विच इज  कॉन्स्टंट . "

भारत बंद , न्युज चॅनल्स आणि ह.ह.पु.वा.

णमस्कार्स लोक्स ,

हो , आहो भारत बंद आहे ना आज ? मंग ? आम्ही घरी पडिक  :) (तसंही ऑफिसात असलो तरीही आम्ही पडीकंच असतो) एखाद्या पक्षाला एकदा का बहुमत मिळालं  आणि त्याला काँपिटिशन मिळाली नाही , की तो कशी मनमानी करतोय, हे आपण प्रत्यक्ष बघतोय , नाही ?  असो.. राजकिय मुद्द्यांवर वाद घालावा असा काही माझा इथे हेतु नाही. पण या सगळ्यात फायदा आहे तो ण्युज चॅणल वाल्यांचा हो !! पहा पहा , आपले ण्युज वाले आपल्याला घरबसल्या अपडेट्स मिळावे म्हणुन कसे ह्या सुटीच्या दिवशी बंदाचे अपडेट्स घेऊन येत आहेत  :)

एक बाकी सत्य , एखादा ण्युज चॅणल असो वा वृत्तपत्र, राजकियस बायस्ड पणा त्यांत असतोच. आता आमच्या आजतक चंच घ्या ना ?  आहो हसुन हसुन मुरकुंडी वळली =))  झालं काय ? सकाळ पासुन मी हा न तो ण्युज चॅणल चाळतोय, सगळीकडे बंद सफल झाल्याचं दिसतंय , कुठे जाळपोळ होतेय , कुठे बस,रिक्षा,कार्स च्या काचा फोडल्या जात आहेत  , रोड ओस पडलेत ... तोच आमचे आजतक वाले "ये बंद फेल हुआ है ... " "बंद से यातायात बिल्कुल व्यस्त नही " इत्यादी बातमी देऊन थोडक्यात काँग्रेसचं लांगुलचालन (काय शब्द आहे हो हा ,च्यामारी) का काहीतरी चालल्यासारखं दिसतंय ...  मग हे लोकं बंदाचा कसा "काहीच्च परिणाम झाला नाहिये" इत्यादी सांगण्याची धडपड मला त्या टेलेब्रांड च्या जाहिरातींसारखी वाटते. तिथे एखादा प्रॉडक्ट विकताना , कैच्याकै म्हणजे कैच्याकै गोष्टी बडबडल्या जातात. जसं "ये देखीये फोन के साथ आप को मिलते है ये हाय क्वालिटी इयरफोन्स .. ये इयरफोन्स की आप के कानोंपर ग्रीप एकदम मजबुत है ... जिस्से आप को बार बार इन्को निकालना नही पडता(????? नक्की इयरफोनच्याच ग्रीप विषयी बोलतोय ना ? ) "  असो ह्या आजतकच्या रिपोर्टर ने चर्चगेटावर कोणत्यातरी माणसाला पकडलं  (जो मला वाटतंय १००००% त्यांचाच माणुस होता) आणि त्याला अगदीच फालतु प्रश्न विचारायला सुरुवात केली ...
१. क्या आप पे बंद का कोई असर हुआ है ?
->  नही नही , बिल्कुल नही .. ये देखो मै तो बे रोकटोक आ जा रहा हूं .. रेल्वे टाईम पे चल रही है  (इकडे मी =))  )
२. आप के दफ्तर को छुट्टी नही है ? क्यो नही है ?
-> नही हमारे "सरकारी" दफ्तर को छुट्टी नही है ...
३. आप घर से कितने बजे निकले ?
-> जी मै अपने नॉर्मल टाईम पे निकला हुं जी
बास .. ह्या तीन प्रश्नांत आजतक वाल्यांनी  "ह्या बंदाचा कोणताच परिणाम झालेला नाही , सगळं कसं सुरळीत चालु आहे " म्हणुन ठोकुन दिलं आणि नंतर बॉम्ब टाकला "हाला के सडकों पे कोई नही है .. सडके ओस पडी है ... "
अरे ? =))   आत्ता तर म्हणत होता सगळं सुरळीत आहे म्हणुन ?
तोच दुसर्‍या एका चॅनल वर "बंद से पुरा जनजिवन प्रभावित .... नितीन गडकरी ने खुद को गिरफ्तार करवाया .. बहोत से बिजेपी वाले पोलीस स्टेशन मे " तर काही पोलिसांचा निर्दयी लाठीचार्ज दाखवत होते ...
मधेच एक न्युज चॅनलवर धोनीच्या लग्नाचा एपिसोड चालु होता... त्यात एक ८-१० सेकंदांचा एका घोडीचा फुटेज असा लुप मधे दाखवत होते, एक घोडेस्वार तिच्यावर बसुन इथुन तिथपर्यंत जाताना दाखवला ... हे रिपोर्टर भाऊ चालु .. " आप देख सकते है .. ये वो घोडी है जिसपे बैठ के माही अपनी दुल्हन को लेने आयेंगे "  आणि त्यावर सुमारे १० मिनीटं तेच तेच वेगळ्या अँगलने सांगणं सुरु होतं ... मनात म्हंटलं यांना जर कुठेसं त्या घोडीचं लिद वगैरे पडलेलं दिसलं तर हे त्यावर सुद्धा ३० मिनीटांचा एक एपिसोड काढतील .. 'ये देखीये ये उस घोडी का लिद है जिसपे माहि बैठणे वाले है ... जब माहि घोडी पे बैठेंगे तब उसका स्वास्थ्य और मन शांत होणा जरुरी है... असो पुढचं इमॅजिन करा "
पुढचा चॅनल मराठी  .... ह्यांचा ण्युज रिपोर्टर फ्रेशर असावा , ह्याच्यात आणि आमच्या पिं-चिं-वार्ताहार चॅनल च्या ण्युज रिपोर्टर मधे काह्ही एक फरक नाही ... रखडत- अडखळत तो बिचारा बंदाच्या बातम्या देतो ... आणि फुल्टु मनोरंजन होतं !!
कधी कधी वाटतं , ह्या ण्युजचॅनल्स ची कॅटॅगरी बदलुन "एंटरटेनमेंट चॅनल" करायला हवी.
जेंव्हा जेंव्हा मेजर घटणा घटतात , तेंव्हा तेंव्हा हे ण्युजवाले एक्स्क्लुझिविटी आणि ब्रेकिंग ण्युज बनवण्याच्या नादात बातमी कमी आणि मनोरंजन जास्त करतात. 

क्यामेरा म्यान गजोधर पांडे के साथ मै टारझन चौरासिया , न्युज टीएनेन,भाजीवाला मार्केट .

गुत्तुडा

"ए कटली रे कटली "
"ए मध्या .......... पकड पकड "
"मांजा पकड ... मी पतंग घेउन आलो "
"च्यायला ... टार्‍या लै गुतुडा झाला लका .. मांजा काय कामाचा नाय "
" आण रं इकडं .... गुतुडा आसला मुन काय आख्खा मांजा वाया घालितो का ? "

काही नात्यांचही असंच असतं , बरिच गुंतागुंत असते आणि आपण तो गुंता सोडवण्याबाबद बर्‍याचदा पॅसिव्ह किंवा निगेटिव्ह असतो. गोष्ट मनाला बोचत असते कुठे तरी. पण कधी इगो आडवा येतो, मी कमीपणा का घेऊ ? मी का गैरसमज दुर करावेत ? नाती नेहमी रक्ताचीच असावीत असंही नाही. इनफॅक्ट आपला नातेवाईकांशी हल्ली संबंध तरी कितीसा येतो हो ? कधी सुख-दु:खाच्या प्रसंगात तोंडदेखली चार हाय-बाय-कसंकाय ? म्हंटलं की तोंड फिरवुन नावं ठेवणार असे हे रक्ताचे नाते. आय डोण्ड गिव्ह अ डॅम् !!!

जेंव्हा मी माझ्या पहिल्या-वहिल्या जॉबला जॉइन झालो होतो , तेंव्हा एकटाच सिलेक्ट झालो होतो. सगळं कसं नविन नविन होतं. एसीचं थंडगार वातावरण , कायम रफ्रेशनरचा घुमणारा सुगंध. सगळे टाय वगैरे घालुन सोफॅक्स्टिकेटेड लोकं त्यात मी आपला साध्या फॉर्मल्स मधे. ते वेल ऑर्गनाइझ्ड क्युबिकल्स , टिम वाईज विभागणी,  एखाद्या कॉन्फरंस्न हॉल मधे चाललेली मिटींग, कोणत्या ट्रेणिंग रुम मधे कुठल्याश्या टिमचं चाललेलं ट्रेणिंग.. आपल्या अ‍ॅक्सेस कार्ड मुळे ऑटोअनलॉक होणारे दरवाजे, कँटिन मधे सगळे कसे गृपने येणार ... मला सगळंच नविन, कुतुहल होतं ह्या गोष्टींचं ...  माझ्या साठी सगळेच चेहरे नविन! बरं अशी डायरेक्ट ओळख तरी कशी काढणार ? खुप बोर व्हायचं ! मग जीमेल ला लॉगिन करुन कंपनीतल्या गमतीजमती मित्रांबरोबर शेयर करायच्या. तो त्याच्या कंपनीतलं आणि आपण आपल्या कंपनीतलं वातावरण एकमेकांना सांगुन काय मिळायचं ते माहित नाही, पण फ्रेशरची जेंव्हा इंडस्ट्रित एंट्री होते तेंव्हा त्याला ह्या गोष्टींच कुतूहल असतं तसं मलाही होतं .

थोड्या कालावधीत मी थोडा रुळलो. त्यावेळी माझे केस मानेपर्यंत लांब होते. आणि हाईट पर्सनॅलिटीमुळे मला लोकं टरकून होती, माझ्याशी बोलायला थोडी नर्व्हसायची, हे नंतर मला समजलं आणि मी ओशाळलो. लगेच केस कापुन माणसात आलो.  :) नोकरी  लागेपर्यंत आम्हाला कोणत्याही प्रकारच्या मैत्रिणी नव्हत्या , मुलींशी बोलायला आमची अंमळ फाटायची हो. मी जॉइन केल्यावर माझ्या टिम मधे अजुन एक मुलगा- मुलगी जॉइन झाले.  साहजिकच आमचा गृप झाला. मी तीन महिणे बेंचवर बसुन जे काही शिकलो ते त्या दोघांना शिकवण्याचं काम मला असाईन केलं गेलं.  काही दिवसांनी त्या नव्या मित्राला दुसर्‍या प्रोजेक्ट वर लटकवलं , आणि मग ती आणि मी दोघंच उरलो .. तिच्याशी बोलताना मी नेहमी नर्व्हस असायचो. ती सुद्धा असावी. पण हळुहळु हे फॉर्मल वागणं संपलं , मैत्री बरीच घट्ट होत गेली. तिला कधी काही आडलं तर मी लगेच मदत करायचो. ती फार फार प्रश्न विचारयची.अगदी स्वतःच्या डोक्यात तो मॉनिटर मारुन घ्यावा असं वाटावं इतकं. आमची कंपनी प्रॉडक्ट बेस्ड होती. ते प्रॉडक्ट बँकेसाठी कार्ड मॅनेजमेंट , एटिएम्/पॉस मॅनेजमेंट चं काम करतं  शिवाय कोर बँकिंगहोस्ट ला कनेक्टेड असतं. तसं पाहिलं तर कोर बँकिंग च्या तुलनेत प्रोडक्ट छोटं असलं तरी, प्रॉडक्ट भयंकर मोठा आहे. तर ह्या बाई म्हणत आपण लोक बँकिंग होस्ट  का नाही बनवत ? (इथे मी डोक्याची केसं उपटली होती) ...
तिला मी तिच्या नावाच्या टाईपचा कबाब असल्यानं "कबाब" असंच नाव पाडलं होतं , च्येष्टा मस्करीत दिवस कसा आरामात कटायचा. ती णॉनमहाराष्ट्रीयन होती, एम्टिआय मुळे तिचं बर्‍याच शब्दांचे उच्चार कॉमेडी असायचे.जसं कॉपी चं कोपी व्हायचं , रॅम चं रेम व्हायचं. मी तिची मुद्दाम मिमिक्रि करायचो.
 माझ्यासाठी हे सगळं मैत्रीपर्यंतंच होतं, पण तिच्या मनात माझ्या हेतुंविषयी शंका असावी. एका दिवशी अचानक तिने तिरकस बोलायला सुरुवात केली, "स्टे अवे फ्रॉम मी" असं काहीसं फिलिंग आलं! थोडंसं वाईट वाटलं आणि मी डायरेक्ट बोलणंच बंद केलंन! तिनेही काही रिस्पॉन्स दाखवला नव्हता.. कामापुरतं फक्त काय ते बोलणं व्हायचं. थोड्या दिवसांनी मी अफ्रिकेला जाणार असं कळल्यावर ती स्वत:हुन बोलायला आली , मी देखील कसला ही संकोच न बाळगता नॉर्मल रिस्पॉन्स दिला. लंच मधे म्हणाली , " तु जाणार तर बोर होईल मला खुप :) " 
"हो , पण मला थोडी शांती मिळेल =)) " ख्या ख्या हसत मी.
त्यावर तिला पुन्हा राग आला होता. नंतर मी तिकडे असतांना तिलाही दुसर्‍या देशात ऑनसाईट पाठवलं होतं. तिकडुन चॅट वर पिंग करायची. इम्प्लिमेंटशन चा काही इश्यु असला की विचारायची. मी हातचं काम सोडुन तिचे इश्यु सिम्युलेट करुन सोडवण्याच्या मागे लागायचो. कधी छोट्या मोठ्या गोष्टी सांगायची. मी देखील हिरारीने समुपदेशन करायचो. थोडक्यात आय वाज अ लिसनर कम अ‍ॅडव्हायझर कम मेट फॉर हर. अलिकडच्या काळात काहीतरी कारणांवरुन सारखं काही बिनसायचं. ती माझ्याशी बोलणं सोडायची , पण मी मुद्दाम तिच्या आवाजाची नक्कल करुन जोक क्रॅक करायचो. कधीतरी तीला हसु फुटत असे आणि न लागणार्‍या गोष्टी .. जसं तिचा हात किंवा नोटबुक .. ह्याने माला बडवले जायचे. मी पण "थांब आता पोलिस कंप्लेंटंच करतो, मला हिने मारलं म्हणुन .. ए पोरांनो तुम्ही साक्षीला आहात ना रे  " म्हणुन तिला अजुन चिडवायचो. बर्‍याचदा तिला कंपनीतुन बसस्टॉप पर्यंत लिफ्ट द्यायचो तेंव्हा तिचे पर्सनल प्रॉब्लेम्स , ऑफिसातले प्रॉब्लेम्स ती मला सांगायची ... "आमुक आमुक बॉस काही निट बोलत नाही रे हल्ली " , "सरांनी मला परफॉर्मन्स खराब आहे म्हणुन सगळ्यांसमोर पॉईंट आउट केलं आज " पासुन ते "तो सोम्यागोम्या हल्ली ट्राय करतोय  माझ्यावर " असल्या गोष्टी सांगायची, त्यावर मी "मला त्याची किव येतो .. देव त्याला शक्ति देवो" म्हणुन तिला आनखीच चिडवायचो.

 एकदा काय झालं , लंच ब्रेक मधे आम्ही प्लेटा घेउन जेवण आणायला गेलो तेंव्हा एक दुसर्‍या टिम मधला नविन पोरगा हिच्याशी बोलण्याचा ट्राय करत होता, हिने त्याला तेंव्हा काही भाव दिला नाही. संध्याकाळी स्नॅक्स च्या सुमारास मी दुसर्‍या क्युबिकल मधे जाईन हिला फोन लावला आणि आवाज बदलुन बोलायला सुरुवात केली. , "हॅलो.. मे आय स्पिक विथ ... "
"येस स्पिकींग ... "
"हाय , धिस इज विनीत, वे मेट इन कँटिन अ‍ॅट लंच , यु रेमेंबर  ?"
"येस.... येस.... "
"अ‍ॅक्चुली ... आय वांट टू टॉक समथिंग , कॅन वी मिट इन कॅफेटेरिया ?"
" या ... व्हाय नॉट ... आय वॉज अबाऊट टू लिव्ह टू कँटिन ओन्ली "
"ओके देन ... सी यु देयर इन अ मिनीट" फोन ठेऊन पटकन माझ्या क्युबिकल मधे येऊन साळसुदासारखा येऊन बसलो.
ती पटकन वॉशरुम मधे जाऊन तोंड वगरे धुवुन आली ... आपले स्पेक्स आणि ड्रेस ठिक करत निघणार इतक्यात मी तिला टोकलं " किधर जा रही है रे ??? इतना नट के ? "
"ए टार्‍या ... तुझे क्या करना है ? मे किधर भी जाऊं .... तु तेरा काम कर "
" अबे ए .... कोई विनीत बिनीत नही आने वाला ... मैनेही फोन किया था ... चली नट थट के.. बैठ ... "
त्यावर तिचे एक्स्प्रेशन क्लिक करण्यासारखे होते. तिने रागाच्या भरात इतका जोरात टोचला की मी चार दिवस केकलत होतो.

तिच्या रुममेट नं एकदा रुम साफ करण्यावरुन कशी भांडणं केली , कशी जेवण बनवण्यावरुन पेटली इत्यादी गोष्टींचे गार्‍हाणे ऐकण्याचं कामंही माझ्याकडे न विचारता आलं होतं. तसा मी तिच्याशी काही शेयर करायचो नाही , पण तिला सल्ले द्यायला , तिचं ऐकुन घ्यायला मला नाही म्हंटलं तरी बरं वाटायचं  (चला कोणी तरी पोरगी तेवढा तरी भाव देतेय राव)

नंतर मी जॉब सोडुन नविन जॉब पकडला. जॉब सोडला तेंव्हा काही कारणांवरुन बिनसलंच होतं. नंतर कधीतरी तिचा फोन आला. भेटलोही, गंधर्व मधे मस्त मसाला उत्तप्पा वगैरे खाल्ल्यावर जंगलीमहाराज रोडावर चालता चालता तिनं तिचे पर्सनल प्रॉब्लेम सांगायला सुरुवात केली , मी आपला नेहमीप्रमाणे ऐकत होतो. नंतर कधीतरी तिनं मला काही कारणांसाठी बोलावलं होतं , मी जायचा कंटाळा केल्यावर तिला त्याचा राग आला आणि आमचं बोलणं पुन्हा बंद झालं . हे सगळं नेहमीच अलिखीत घडायचं. त्यानंतर बराच काळ मी बोललो नाही. ती चॅट लिस्ट मधे ऑनलाईन दिसे पण कधी पिंग करावसं वाटायचं नाही. कधी वाटलंच तर चॅट विंडो ओपन करुन मेसेजही टाईप करायचो ... पण एंटर ऐवजी एस्केप वर बोटं टेकायची ... का ते माहित नाही पण मी कधीच तिला अ‍ॅप्रोच केलं नाही ना तिने मला ... कधी काळी तिचा "हाय" आला तर माझा इगो जागा होईन मी रिप्लाय केला नाही .... एखाद दिवशी मी चुकुन "कशी आहेस गं" विचारलं तर समोरुन बर्‍याच वेळानं "बिझि" एवढाच रिप्लाय यायचा... जवळपास ७-८ महिने लोटले. दरम्यानच्या काळात बोलु की नको बोलु की नको वर गाडी अटकायची .. आणि मी काही बोलायचो नाही.
आज एक कुल जोक वाचला आणि लिस्ट मधल्या मित्रांना फॉरवर्ड करता करता तिला ही पाठवला . चटकन तिने रिप्लाय केला .. हाय हॅलो नंतर विचारपुस केल्यावर (तसेही एकमेकांचे अपडेट्स ह्याच्यात्याच्या मार्फत आपल्याला मिळतातंच, तेंव्हा त्यांना अपडेट्स म्हणावं का ? )  तिनं विचारलं " तुझी इच्छा असेल तर काही पेस्ट करु ? "  , हो म्हणताच तिने काहीतरी शायरी पेस्ट केली ... नंतर एक छोटीशी कविता.... ओळींचा अर्थ चटकन लक्षात आला आणि हळवा झालो . भरभर जुण्या आठवणी काढल्या ... कितीकिती पेंडिंग गोष्टी होत्या.. आज बरं वाटलं बोलुन.
कधी कधी आपण समोरच्या विषयी किती एकांगी विचार करतो , नाही ? बर्‍याचदा परिस्थिती काही वेगळीच असते. गैरसमज, स्वाभिमान, अहं, समोरच्याला गृहित धरणं ह्या मुळे जो "गुत्तुडा" होतो ना , तो एखाद्या वेळेस सोडवुन पहा ... फार बरं वाटतं !!

अंदाज अपना अपना

णमस्कार्स लोक्स , 

शिर्षक वाचुन एकदम अमिर-सलमान-परेश रावल समोर उभे राहिले की नाही ? अगदी !! ज्याला "अंदाज अपना अपना" आवडला नाही असा एकंही जण मला भेटलेला नाही. आज पर्यंत ६० वेळा तरी हा पिक्चर पाहिला असेल. नंतर तर काऊंटिंग विसरलो.

मी लै लहाण असतांना  माझ्या मावशीच्या घरी पहिल्यांदा हा पिक्चर पाहिला होता. तेंव्हा केबल म्हणजे "वा वा !! केबल आहे का घरी !! वावावा !! " असला प्रकार होता. रात्री घरात सगळे झोपले होते आणि मी मावसभावांबरोबर हा चित्रपट पाहात होतो. " आवाज करु नका रे , नाही तर टिव्ही बंद करा ... काकांना फर्स्टशिप आहे ! "  अशी कडक तंबी मावशीने दिली होती. पण माझं हसु काही केल्या थांबतंच नव्हतं !! मावशीने साताठ वॉर्नींग दिल्या .. मावसभाऊ गप्प बघ म्हणुन वैतागले पण माझं हसणं काही आवरंतंच नव्हतं !! शेवटी टिव्ही बंद केला गेला. पण तरीही माझं हसणं थांबत नव्हतं .. मधेच मला खळखळुन हसु येत होतं  ;)  तर असा हा अफलातुन सिनेमा !! चित्रपटाच्या सुरुवाती पासुन ते "द एंड" येई पर्यंतंच नव्हे तर त्यानंतरही हा चित्रपट अगदी मनमुराद मणोरंजण करतो ..  "राजकुमार संतोषी" ह्या अतिषय हुषार डिरेक्टरचे उपकार मानावे तेवढे थोडकेच!

हे काही चित्रपट परिक्षण नव्हे. ह्या चित्रपटाणे माझ्या लाईफ मधला बराच काळ मला जो अफलातुन आणंद दिला त्याबद्दल काहीबाही खरडणं ह्याला परिक्षण म्हणता येणार नाही , नव्हे .. आम्ही ह्या चित्रपटाचं परिक्षण करण्याची लायकीच राखत नाही. ..  कोदांच्या लेखाला प्रतिक्रीया देतांना जसं कोणत्या वाक्यावर लिहु कोणत्या वाक्याला सोडु असं व्हावं तसंच "अंदाज अपना अपना" चा कोणता सिन हायलाईट करु न कोणता नको असं होतं !! तेंव्हाचे सलमान-आमीर आजसारखे निगरगट्टं आणि कडकलेले दिसत नव्हते. एकदम "क्युट" वगैरे म्हणता येतील असे चेहरे आणि कैक क्युट एक्स्प्रेशन देऊन बनवलेला ह्युमर ह्याला आजही तोड नाही. ह्या चित्रपटा आधी आणि नंतरही बाप सिनेमे येऊन गेले असतील , पण माझ्यासाठी तरी "अंदाज अपना अपना" च्च !
आमिर खान, सलमान खाण ने धुम तर केलीच्चे , पण शक्ति कपुर चा "क्राईम मास्टर गोगो" , परेश रावलचा डब्बल धमाका "पत्ते बिछवणारा , गेम बजाने वाला तेजा" आणि "वेळेचा पक्का शब्द मोजुन मापुन बोलणारा रामगोपाल बजाज" , विजु खोटे चा "हाथ को आया मुह ना लगा वाला स्मार्ट बॉय रॉबर्ट" , ड्युप्लिकेट लॉयन अर्थात शेहजाद खान चा "प्लान के मुताबिक चालणारा भल्ला"  हे एकसे बढकर एक बाँब आहेत ...... आणि हे कमी की काय म्हणुन मेहेमुद , अमर-प्रेम चे पप्पा लोक  , आणि पोलिस ठेशणातला फेव्हरिट इणिस्पेक्टर  पण उरली सुरली कसर काढुन टाकतात. मी पामर काय ष्टोरी सांगणार?  ती तर सर्वांना माहितीच असेल  (तोंडपाठही असेल)
जुहीची स्वप्न पाहाणारा आमिर खान जेंव्हा "आयला ! जुही !!" म्हणतो तेंव्हा खुदकन हसु फुटतं !! :)  ह्या डायलॉगचा उपयोग मी आमची म्याडम आमच्यावर रागवली की करतो , अतिशय प्रभावी उपाय... 

आमच्या सायटीवर मी आणि माझे दोन कलीग मिळुन पुर्ण "अंदाज अपना अपना" चा माहौल तयार करतो, सगळ्यांचेच डायलॉग्ज पाठ असल्याने त्यांची लिंक कधीही लागते आणि आमच्या क्युब मधलं वातावरन हास्यलाटांनी ओसांडुन वाहतं !! कधी कधी ब्यांकेची बोर लोकं आमच्याकडे भुवया वर करुन कपाळाला आठ्या पाडुन बघतात , बट हु केयर्स ?
"ये तेजा तेजा क्या है ...  ये तेजा तेजा "  क्राईम मास्टर गोगो गोज फॉर अ टोज !! =))
"सुनो सुनो दुनिया के लोगो .. सब से बडा है मिस्टर गोगो "  भोळ्या सलमान खाणचा शिघ्रकवी काय जागृत होतो ?
"तेजा मै हुं मार्क इधर है "  ह्या डायलॉग मधे तुम्ही म्हणाल विनोदी ते काय  ? पण चित्रपट पहाताना लोटपोट व्हावं इतकं खतरणाक त्याचं टायमिंग आहे
"लाख लाख के पचास चेक होयेंगे सर " ह्या स्मार्ट बॉय रॉबट च्या मेंदुंच कौतुक वाटतं..
"ये वास्को दा गामा की गन है " ह्यावरच्या "किस के मामा की गन है " ह्या तेजा च्या पंच वर मी केवळ मरायचा बाकी राहातो.
पोलिस ठेषणातला पाच मिंटाचा सिनही काय कमी नाही ... रोडवर मारपिट करण्याच्या कारणावरुन तुरुंगाचं ओपनींग करायला आणलेल्या अमर-प्रेम इनिस्पेक्टरच्या डोक्यावर ज्या मिर्‍या वाटतात त्याला उपमा नाही  =)) 
"सर आप शकल से गधे उल्लु के पठे लगते हो लेकीन आप हो नही " , " सर चाय मे शक्कर कम है "   काय लिहु काय नको ? 
लॉजमालकाला "रामानंद सागर च्या रामायणातला राम-भरत मिलणाचा " सिन आठवतो तेंव्हा माझ्या गालांना वात आलेला असतो ..
"क्राईम मास्टर गोगो .. आखे निकाल के गोटिया खेलुंगा ... आया हुं कुछ ना कुछ तो लुट के जाऊंगा .. खानदानी चोर हुं मै मोगँबो का भतीजा .. " इत्यादी गोगो के कारनामे  म्हणजे अगदी कहर आहे कहर.
मी इथे कितीही लिहीलं तरी त्यात पिक्चर पहाण्याची सर येणार नाही , तसा माझा आग्रह ही नाही ...

पण मी कधी निराश वैगैरे असलो  की हा चित्रपट जरुर पाहातो, मित्रांच्या घोळक्यात असलो की अंदाज अपना अपना चे संवाद आपोआप एका मागोमाग ओठांवर येतात.  ह्या चित्रपट बहुतेक ९३-९४ मधे आला असावा... त्या वेळी जेंव्हा ह्यायले विनोद लिहीले गेले तेंव्हा तर ते एकदम फ्रेश असावेत , जे मला आजही तितकेच फ्रेश वाटतात .. निखळ मनोरंजण करतात ...

तेंव्हा .. ज्यांनी "अंदाज अपना अपना" पाहिलाय त्यांना पुन्हा एकदा उजळणी झालीच असेल , ज्यांनी पाहिला नसेल त्यांनी जरुर पहा .. आणि ज्यांनी  हा पिक्चर पाहिला पण त्यांना हा पिक्चर अगदी कॉमन वाटला त्याणा वाढदिवसाच्या हार्दिक शुभेच्छा.   ;)

आठवण !!

मला अजुनही आठवतंय काहीतरी ,  बघ तुलाही आठवत असेल !!

"पहला नशा .. पहला खुमार ... नया प्यार है .. नया इंतजार. ..
करलुं मै क्या अपना हाल .. ए दिले बेकरार .. मेरे दिले बेकरार "
किती परफेक्ट गाणं होतं हे माझ्या मनस्थितीचं प्रकटन करायला ? तु जेंव्हा हे गाणं माझ्यासाठी गायचीस तेंव्हा मी ते अगदी मंत्रमुग्ध होऊन ऐकत असे. तुझ्या आवाजात एकदम एकरुप होत असे , तुझं फोनवरचं लाघवी बोलणं,लडिवाळ पणे हसणं , माझ्यावर रागावणं , अगदी जोरात रागावणं, कोणत्याही गोष्टी माझ्याबरोबर शेयर करणं ... किती स्वप्नवत घडत होतं माझ्याशी ! कोण होतीस तेंव्हा तु माझी ? का चिडायचीस माझ्यावर इतकं ? विनाकारण ? आणि मी सुद्धा ते विनातक्रार का ऐकुन घेत होतो ? काय मी तुझ्या प्रेमात पडलो होतो ?  हो !!! I was in love!! Damn it !!! ..Really I was literally mad in love with you !!  ... तासंतास तुझ्या फोनची वेड्यासारखी वाट पाहाणं , तुझ्या विचारांनी मनात हलकल्लोळ माजणं , अजुन कशातही लक्ष न लागणं , झोप न लागनं , लागलीच ... तर स्वप्नातही तुझा निराकार चेहरा ... हे प्रेमंच होतं ग माझी राणी .

कसं सांगु तुला मी ... तुझ्यावरचं माझं प्रेम क्षणाक्षणाला वाढत गेलं अगदी एखाद्या चेन रिअ‍ॅक्शन सारखं!

आणि एक दिवस तु मला भेटण्याचं कबुल केलंस ... सगळीकडेच आनंदी आनंद दिसु लागला ... तु कशी असशील, मला पाहुन काय विचार करशील ? तुझे एक्स्प्रेशन्स काय असतील ? आणि सगळ्यात महत्वाचं म्हणजे मी जाऊन बोलणार काय ? तुला कशाचं वाईट वाटलं तर ? तु माझ्या मुखात एक भडकाऊन दिलीस तर ? अनेक प्रश्नांचा अगदी काहुर माजला होता मनात .... पुणे-मुंबै प्रवास त्यावेळी जास्त सरावाचा नव्हता ... तरी काय काय करुन शेवटी पोचलो एकदा मुंबैत... बस मधुन उतरल्यावर दिसणारी प्रत्येक मुलगी तुच आहेस की काय ? असं वाटायचं !  शेवटी एकदाची तु मला दिसलीस ... क्षणभर स्तब्ध झालो. जितकं इमॅजिन केलं त्यापेक्षा तु कितीतरी सुंदर होतीस , स्टायलिश होतीस. तसा मी पक्का गावठी , ह्या जंगली टारझनला ही शहरी जेन शोभेल का? असा एक खुळचट प्रश्न मनाला चाटुन गेला. पहिले काही क्षण काय बोलावे हेच सुचत नव्हतं , तु सुद्धा घाबरलेलीस , आणि मी तर बावचळलो होतो  :)  सुरुवातीला तर नजरानजरही टाळत होतो ना आपण ? पण हार्टबिट्स किती वाढल्या होत्या. शेवटी भिड चेपल्यावर आपण मस्त मनमोकळे बोललो. तुझ्याशी बोलुन तसंही मला बरं वाटत असे. मी खुप खुष होतो. त्यावेळी आजच्या सारख्या नोटा मोडायची सोय नव्हती. इतर वेळी मी वडापाव खाऊन वेळ मारुन नेणारा , पण तुझ्यासाठी मॉलमधले काय काय महागडे डिश घेऊन आलो .. त्यातलं तु अगदीच थोडंसं खाल्लं होतंस .. (अर्थात मी ते नंतर संपवलं म्हणा) तो दिवस अविस्मरणिय होता. त्या दिवशी जेंव्हा आपण आपापल्या वाटेने गेलो , तुझा कोणीतरी पाठलाग करतंय म्हणुन तु मला फोनवलंस , मी प्रचंड कासाविस झालो ... पण मी तर बस मधे बसलो होतो. तुझ्या काळजीनेच माझी अवस्था वाईट झाली. किती गुरफटलो होतो मी तुझ्यात ?


आपलं प्रेमाचं कोकरु दिवसेंदिवस वाढतंच होतं , माझं प्रेम क्षणाक्षणाला वाढत होतं .. तुझ्यात मी पुर्ण पणे गुंतलो होतो. मला अजुनही 'तो' दिवस आठवतो. आजवर केवळ मनानेच एकरुप झालो होतो ... तरी तुला स्पर्ष करण्याचं माझं काही डेयरिंग झालं नव्हतं. मन मात्र तुला स्पर्ष करण्यासाठी वेड होतं मात्र जरुर. म्हणुनंच मला लोकल ने प्रवास करताना तुझा हलकासाच स्पर्ष झाला तरी शहारे येत. त्या दिवशी तु मला चुंबण देण्याचं कबुल केलं होतंस , पण तु फारंच त्रासवलंस मला. हो तुझी ही तितकीच इच्छा होत असेल हे न कळण्याइतका बावळट मी त्यावेळी नक्कीच होतो. दिवस संपत चालला होता. आणि शेवटी , त्या झाडाखाली मी प्रथम तुझ्या ओठांवर माझे ओठ टेकवले. तो क्षण आजही मला आठवतो. पुर्ण अंगातुन वीज सळसळली होती. ही फिलींग मी पुर्ण आयुष्यात कधीच अनुभवली नव्हती. माझ्या मेंदुला झिणझिण्या आल्या होत्या. पुर्ण शरीरातुन एक उर्जेचा लोळ उसळला होता. तू डोळे बंद केले होतेस . तुझा श्वास जोरात वाढला होता. हळुच मी तुला आपल्या मिठीत घेतले. तु ती मिठी सोडवण्याचा खोटा खोटा प्रयत्न केला देखील.आपण अजुन जवळ आलो होतो.

मी अफ्रिकेला जाण्याआधी तुला भेटलो होतो. आठवतंय ?
तेंव्हा आपण दोघे पुढचा काही अनिश्चित काळ भेटु शकणार नाही ,म्हणुन तु उदास होतीस. तु मला मिठी मारुन अगदी चिटकुन बसली होतीस. तोच माझ्या खांद्यावर मला काही गार गार जाणवलं , हो , ते तुझे अश्रु होते गं !! तु रडत होतीस ...
"ए वेडा बाई , मी काय नेहमी साठी चाल्लोय का ? It's my job , I've to go.... I promise I will come back soon .." मी तुझे डोळे पुसत तुझी समजुत काढतंच होतो , तर तु पुन्हा मला लिपटलीस , आणि रडु लागलीस ...
"किती गं प्रेम करतेस मला ? तु अशी रडलीस तर मी तुझ्या पासुन लांब , एकटा , कसा बरं राहु शकेल ? मी कमजोर होतोय "
ए जेनुटले ... मला मिस करशील ना  ? मी तुला तिकडुन फोन करेन गं , रडु नकोस , आपण व्हिडीओ चॅटिंग सुद्धा करु .
त्या दिवशी तुला सोडताना मन किती जड झालं होतं, आणि एक दिवस मी आलो अफ्रिकेवरुन तेंव्हा ... तु मला एयरपोर्टावर घ्यायला आलीस. मी खुप खुष होतो त्या दिवशी, नॉट जस्ट कॉझ आय वॉज कमींग बॅक ... पण मी माझ्या लाडक्या जेनुटली ला भेटणार होतो . हो तुझ्या स्पर्षाची अतुरता होती. आपण तेंव्हा जुहू बिच वर गेलो होतो . हा समुद्र साला मला नेहमीच भुरळ पाडत आला आहे. संध्याकाळच्या सुर्यास्ताच्या वेळी तर तो परमोच्च आनंद देतो  :)

मी तसा नास्तिक , पण मला बळजबरीनं सिद्धीविनायकाला घेऊन गेलीस, मोदकांचा प्रसाद मी आवडीनं खाल्ला म्हणा, पण त्याचा टिकाही तु माल लावायचा आग्रह केलास !! अरे जेवलास का ? उठलास का ? ऑफिसला जातोय कधी रे जातोय गधड्या ? किती उशीर हा ? झोपतोयस का लवकर ? रात्री कितीवेळ ऑनलाईन बसतोस .. न कितीनं काय .. फोनवरच्या इन्स्ट्रक्शन्स कशा रोबोट सारख्या पाळतो मी ? ( ;)  ).. Thanks for being my mom @ times !! ... I love you ...... and love you forever ,,

( बघ .. मी लेख लिहीता लिहीता त्या आठवणींत इतका बुडला गेलो होतो , की मला तुला भेटण्याची इच्छा अनावर झाली ,... चल नरिमन पॉईंट ला जाऊ या , I'm calling you, get ready in 20 minutes , I'll pick you up , we are going to the marine drive ... )

रसग्रहण - सुपरहिट गाणी !

णमस्कार्स मंडली ,

सहजरावांबरोबर चर्चा करता करता सुचलेला एक विषय ... आपली बॉलीवुड परंपरा अतिशय महान आहे. मनोरंजणाचा अनलिमिटेड खजाणा आहे.

दलाल : मिथुन च्या एका अप्रतिम हिट चित्रपटातलं हे गाणं म्हणजे क्या केहने ? सुनते ही बात बनती है ..
"चढ गया उपर रे ... अटरीया पे लोटन कबुतर रे ... गुटूर गटूर ..."
व्वा !! ज्या कोणी लिहीलंय त्याने कसं एखाद्या बैठकीला लिहीलंय ... "चढ गया उपर रे ... "  मधे जो यमनाचा सुर लागतो त्यावर मिथुन ने तितक्याच ताकदवर नृत्याभिनयाने शब्दाशब्दाला दाद दिली आहे. आणि त्यानंतर "अटरीया पे लोटन का कसला तरी कबुतर म्हणजे खल्लासंच ! शिवाय "गुटूर गुटूर " हा कोरस सदृष पदार्थ तर लाजवाब .

हिरो नंबर १ : ह्यात खरं तर एकसे बढकर एक गाणी. तसंही नाईंटीज मधे गोविंदावर पिक्चराईझ झालेल्या गाण्यांना तोडंच नाही. गोविंदाला दिलेलं ड्रेसिंगही खास असे .. लाल शर्ट , पिवळी पँट (आजवर आम्ही फक्त गोविंदा आणि द मास्क लाच पिवळ्या पँट मधे पाहिला आहे )  ... गाणं काहीसं असं होतं
मै तो रस्ते से जा रहा था ..
भेल पुरी खा रहा था ...
तुझको मिर्ची लगी तो मै क्या करू ?
फक्त एकंच प्रश्न पडला .... रस्त्याने चालता चालता अशी भेळपुरी खाता येते ? बर खातोय गोवींदा ... आणि त्या करिश्माला मिर्ची कशी काय लागली ? बरं लागली तर लेका तुझी हिरॉइन आहे ना ती ? तुच "मै क्या करू ?" म्हंटला तर कसं होणार?  (नाही तसं करिश्मा म्हंटलं की बरेच स्वयंसेवी कार्यकर्ते "काहीही" करायला तयार झाली असती म्हणा )  पण ह्या गाण्याचे लिरिक्स इतर कोणत्याही गाण्यापेक्षा केवळ अर्थपुर्ण नाही तर रियलॅस्टिक आहेत.  उगाच चंद्र-तारे तोडुन आणन्याच्या कवीकल्पना नाहीत .. किंवा "तेरे लिया सारी दुनिया छोड जाऊंगा " सारखी डोकेफिरू आशिकी नाही....  किती डाऊन टू अर्थ ?

गुलाम : तसं पाहिलं तर हा आमचा त्यावेळचा सर्वांत आवडता चित्रपट. अमिर खान अ‍ॅक्टिंग मधे तगडा आहे ह्यावर कोणाचंच दुमत नसेल (जसं प्रा.डॉ.दिलीप कुमार बद्दल आहे). ह्या चित्रपटातलं एक गाणं ..
"ए क्या बोलती तु ? .... "  इतकी जबरस्त स्टाईल .. आणि त्यात इतका इंटेलिजंट प्रश्नं विचारावा ?
मग त्यावर लाडकी हिरॉइन " ए .. क्या मै बोलू" असं लाडिक उत्तर न देईल  तर कसे ?
नायकही पहा कसा मौका पाहुन चौका मारतोय .. " आती क्या खंडाला ? " बरं आता हिरॉइनीने मंद असलंच पाहिजे का ? ती म्हणते .. "क्या .. करू ... आके मै खंडाला ? "   अगं बाई .. .तो तुला इंदिरा आवास योजना किंवा जवाहरलाल नेहरु ग्रामरोजगार योजने अंतर्गत वीटा वहायला नाही गं घेऊन चालला ...  असो .. कायम लक्षात राहाणारं अफलातुन गाणं

आंखे : गोविंदा बाबुंचंच एक गाणं आठवलं .
"अंगना मे बाबा ... द्वारे पेमा ... कैसे आये गोरी हम तोहारे घरमा " 
कॅन यु इमॅजिन .. ? हिरॉइनीचा पप्पा अंगणात पत्ते कुटत बसलाय ... आणि दरवाजावर आई रंग घेऊन नेमप्लेट बनवते आहे "श्री.आगणे बाबा आणि सौ. द्वारका " .... आणि अशा ह्या कायम घरी पडिक असलेल्या आई-बापाच्या पोरीवर गोविंदाने प्रेम करावे ... तिला भेटणार कसा हा ? किती गहन प्रश्न किती सहजतेने माडंला आहे ? नाही ?


दाग- द फायर :एक महिमा चौधरी आणि संजय दत्तंचं गाणं .. आता 'सिवाजी - द बॉस' , 'हिरो - द नायक' , 'तात्या - द मालक' , 'टार्‍या - द हिणकस' सारखं  "दाग" आणि "द फायर " चं काय रिलेशन आहे ? असला अतिमहामुर्ख प्रश्न विचारायचा नाही.
"ओ निले आखोंवाला ... तेरा लकी कबुतर
पिये इश्क दा प्याला .. तेरा लकी कबुतर"
आता निळ्या डोळ्यांचं कबुतर असतं का ? असा वैचारिक प्रश्नं विचारायचा नाही .. हे म्हणजे आणासपुर्‍या म्हणतो तसं " धु म्हंटलं की धुवायचं .. उगा काय लोंबतंय ते इचारायचं न्हाई " .. असो .. तर हे निले आखो वाला कबुतर .. तो ही महिमा चौधरी चा ? पहा काय महिमा आहे (हिला स्वतःला लक ची आवश्यकता होती .. तीला मिळालं नाही .. पण कबुतर लकीच) .. तसा सुरुवातीला काही अर्थबोध होत नाही .. पण दुसरं वाक्य आलं की पुर्ण अर्थ कसा गंगाजळाप्रमाणे क्रिस्टल क्लियर होतो.

खलनायक : संजुबाबा संजु चा हा चित्रपट कोण विसरेल .. साला आम्ही लै लहान होतो त्यावेळेस.. आणि आमच्या घरी टिव्ही पण नव्हता... तेंव्हा शेजारच्या आंटींना प्रश्न विचारला होता... तिने पुन्हा घरी टिव्ही पाहु दिला नाहीच .. उलट घरी तक्रार केली .. च्यायला माझं काय चुकलं म्हणुन मी बरेच दिवस खाजवत होतो ... डोकं.. असो .. गाणं काहीसं असं आठवतंय ..
"कुक कुक कुक कुक कुक कुक कुक ..... चोली के पिछे ... चोली के पिछे ... (एन टाईम्स) "
वं बाई जे काही आहे ते एक किंवा दोनंच असेल .. किति वेळा ? किती वेळा ? आं ? कोण्या एलियन ने लिहीलंय हे गाणं ? तर ते "कुक कुक कुक कुक " हे गाणं आमच्या गावी कोंबड्यांना परत बोलावण्यासाठी खुराड्यात डालन्याव्या वेळेस वाजवले जाण्याचा प्रघात होता. चोली के पिछे क्या है ? हे मात्र परिस्थिती नुसार बदलु शकतं .. ह्याला एकंच स्टॅटिक उत्तर कसं देता येईल ? आता जर चोली हँगर ला इस्त्रि करुन लटकवली असेल तरी तिच्या पिछे हिचं दिल कसं असु शकेल ? असो ..


राजाबाबु : गरिबांच्या मिथुनचं अजुन एक गाणं ते ही लाडक्या करिश्मा बरोबर. ऐन हिवाळ्याची वेळ ... गरिब घराण्यातली हिरो-हिरॉइनी ... (त्या काळी भिकेला लागले तरी महालात राहून फॅशन करण्याची "तारा रम पम" गिरी परवडायचीच नाही म्हणा )
"सरकाईल्यो खटिया जाडा लगे "
हिरो हिरॉइन कडे फक्त वन रुम झोपडी असल्याने हे अंगणात झोपायचे. आता त्यावेळी काही ग्लोबल वॉर्मिंग ची समस्या नव्हती. आपली पृथ्वी हिरवी गार होती. ओझोनच्या थराला बिळ पडलेली नव्हती. अर्थात ... थंडी फारंच बोचरी पडे. हिरो हिरॉइन बाहेर झोपल्याने त्यांना मच्छरही फार चावत असावेत. त्यात यांच्याकडे एकंच गोदडी असल्याने एक सुंदर उपाय सुचवताना गोविंदा किती निरागस पणे करिश्माला म्हणतो .. सरकायल्यो खटीया जाडा लगे .. आणि त्याचं हे प्रेम किंवा समंजसपणा पाहुन तीही "जाडे मे बलमा प्यारा लगे " म्हणुन परतफेड करते.
अफलातुन गुढ खुल अर्थ असलेलं गाणं ..


आवरता हात घेतो... कारण गाणी तर खुप आहेत .. पण आमचा स्टॅमीना तेवढा नाही. आणि तसंही आम्हीच सगळं लिहीलं तर प्रतिसादात पब्लिक काय लिहील ?

- (लिरिक्स रायटर) कावेत अस्तर

तळ टिप : लेख लिहीतांना गाणी आणि माहिती पुरवल्याबद्दल सहजरावांचे आभार. ह्या निमीत्ताने त्यांच्या समर्पण कपाटात आमच्याकडनं पण एक लेख.

इंटरव्यु - इंटरव्यु

णमस्कार्स लोक्स ,

प्रत्येक नोकरी करणार्‍याला न चुकलेलं एक चक्र म्हणजे इंटरव्यु (कोण चोच्या मुलाखत म्हणाला रे ? ही काय टिव्ही वर दाखवायची गोष्ट आहे का ? ) असो. इंजिनियरींग मधे जसा फायनल इयरला आलो तसे इंटरव्यु चे वेध लागलेले. अ‍ॅक्चुअली तेंव्हा व्हायवा किंवा प्रॅक्टिकलच्या वेळेस घेतली जाणारी ओरल ... ह्या गोष्टींना कधी घाबरलो नसलो तरी एक प्रकारचा नर्व्हसनेस माझ्यात असे.

कँपस इंटरव्यु मधे आमच्या पराक्रमांमुळेच बर्‍याच कंपण्यांच्या क्रायटेरियातुन आम्ही बाहेर पडायचो .. तेंव्हा त्याची तर माणसिक तयारी होतीच. पण मग आम्ही फावल्या वेळात लोकांचं निरिक्षण करायचो .. आमच्या बॅचची २०-३० पोरं इंटर्व्यु ला बसायची आणि २-३ सिलेक्ट व्हायची .. न सिलेक्ट झालेल्यांची एकंच ओरड असायची .. पारशॅलिटी केली साल्यांनी .. किंवा मी बरोबर उत्तरं देऊन पण आम्हाला घेतलं नाही ... आणि त्यांचे प्रेमभंग झाल्यासारखी बडबड ऐकुन घ्यायची ... आम्ही टगे ते ऐकुन पोट दाबुन दाबुन हसायचो .. माधेच कोणी ओरडायचा .. "अरे तुझं तोंड नसेल आवडलं त्यांना .. तु तसा गुणीच हो " त्यावर बिचारा अजुन खट्टू व्हायचा. यदाकदाचित कोणत्या कंपनीने ओपन एंट्री अलाऊड केली तर जी झुंबड उडायची  आमचा मुड तिथेच गायब व्हायचा. अर्थात प्रिपेरेशन चे कष्ट कोण घेणार ? म्हणुन आम्ही तशाच मख्ख चेहर्‍याने इंटरव्यु ला जायचो .. अ‍ॅप्टिट्युड कधी चुकून तुक्के मारुन क्लियर झालीच .. तर टेक्निकल राऊंड मधे मख्ख चेहर्‍याने बसुन रहायचो . इंटरव्यु घेणारा शेवटी शरणागती पत्करुन "नेक्स्ट" म्हणायचा  :)  आणि आम्ही पुन्हा कंपनीच्या नावाने शिव्या द्यायला मोकळे .. "अर्रे जाऊ दे रे .. बरं झालं सिलेक्ट नाही झालो ह्या कंपनीत .. साला लै फडतुस कंपनी होती ", "नाय नाय नाय .. ही कंपनी काय आपल्या लायक नाय .. " , "अर्रे आपण तर स्वतःची कंपनी काढणार बॉस .. :) " इत्यादी नेहमीचेच डायलॉग फेकले जायचे .

पास आउट झाल्यावर खर्‍या मजेला सुरुवात झाली ... "फ्रेशर" हा टॅग किती खतरणाक असतो हे कँपस प्लेसमेंट न भेटलेला सहज सांगु शकेल.. कोण्या सकाळी मित्राचा मेसेज येतो .. "आमुक आमुक कंपनी , फलाना फलाना पत्ता.. ९ वाजता " .. तसेच डोळे पुसून अंगावर भरभर पाणी मारुन अंघोळ आटपायची .. कसेबसे दात घासायचे ... आईने तोवर च्या केलेलाच असतो .. त्यातला बळेच एक घोट घेऊन पटकन कपडे चढवुन बुटं घालुन निघायचं ... उशिर झाला असेल का ? सिव्ही ची तर रद्दीच बनवलेली असते .. तिसेक सिव्ही पडिकच असायचे. बर्‍याचदा पत्ता माहित नसायचा. ह्याला त्याला विचारत कंपनी शोधत कँपस दिसला ... की दर्शन होतं ते १-१ किलोमिटर लांब लायनीचं ... च्यामारी इथे काय सिडको च्या घरांचं लॉटरी कुपण विकताहेत का जॉब देताहेत ? प्रश्न पडतो. तसं नंतर नंतर मन ही गोष्ट स्विकारुन अजुन प्रिपेयर करण्याची शक्ती पैदा करतं. जॉब शोध चालु असतांना दिसायला लागले ते परप्रांतिय ... नॉर्थ इंडियाच्या कसल्या पटना,भोपाल्,इत्यादी कसल्या फडतुस युनिव्हर्सिटी तुन आलेलं पब्लिक .. इंजिनियरींचे मार्क्स पाहिले तर ८० न ९० % .. च्यायला आमच्या पुण्याच्या युनिव्हर्सिटीचा टॉपर ७०-७५%च्या वर जात नाय राव ... इकडे सर्रास ८०-९० ?  मग कंपण्याही गर्दी पाहुन चला .. ७० च्या खालचे कटाऊट व्हा .. म्हणुन बराचसा लोंढा परतवुन लावायचे  :)  आता उरलेले लोक कुठले असणार हे सांगायला हवं का ? तेंव्हा राज ठाकरे नव्हता पण परप्रांतियांविशयीचा द्वेष वाढु लागला होता  :)  कधी कधी पहिल्या तर कधी दुसर्‍या .. तर कधी तिसर्‍या-चौथ्या राऊंड ला बाहेर पडत आम्ही सगळीकडुन रिजेक्शनचा अनुभव मिळवला  :)  जेंव्हा कधी सिलेक्ट झालो तेंव्हा मात्र ३-३ ऑफर लेटरं हातात होती  :) 

आताही इंटरव्यु देतो. पण आता इतकं टेंशन नसतं ... आपल्याच स्पेसिफिक डोमेन मधला इंटरव्यु असला की काही एक्स्ट्रा प्रिपेयरही करायचं नसतं. फ्रेशर सारखी गर्दी फक्त पेशव्याच्या कंपण्यांसारखी कंपण्यांमधे असते. मग आमचं काम उरतं ते निरिक्षण करण्याचं ... ही निरिक्षणं दर वेळेस थोड्याफार फरकाने सारखीच असतात. अशा वेळेस आमचे कान आणि डोळे हे दुप्पट क्षमतेनं काम करतात.

सुरुवात होते ते एच्चारकडे सिव्ही सबमिट करण्यापासुन. जॉबला अप्लाय करताना स्किलसेट क्लियरली मेंशन केलेला असुनही काही महाभाग लक आजमावण्यासाठी आलेले असतात. ते नुसते येतंच नाहीत तर ते चक्क एच्चार वाल्या पोरीबरोबर हुज्जतही घालतात. ह्या एच्चारच्या पोरी बहुतांश फार आखिव-रेखिव आणि बोलायला अंमळ लाघवी असतात. तेंव्हा एच्चार हा ही एक कंटाळवाण्या इंटरव्यु प्रोसेस मधे मनोरंजणाचा कार्यक्रम असतो. आम्ही त्याचा पुरेपुर उपयोग करुन घेतो. एकदा एक साऊथ इंडियन इंटरव्यु ला आला होता. इंटरव्यु होते बँकिंग डोमेन मधे अनुभव असलेल्यांसाठी. हे शेड्युल्ड इंटरव्यु होते आणि फक्त इनव्हाईटेड लोकांनाच एंट्रि होती. साऊथ इंडियन भाऊ फार लांबुन आल्याचं बोलंत होते. खंडीभर सिव्ही एकत्र करुन सगळं ऑर्गनाईझ करुन बिचारी एचार सुंदरी थोडी थकुन गेली होती. तिला हा चावत होता ." सी... म्याडमं .. आयं केम फ्राम लांग डिस्टंस .. यु ह्याव टू टेक माय इंटरव्यु" , साऊथी.
एच्चार ने त्याचा एक्स्पिरियंस पाहुन आणि इन्व्हिटेशन मेल नसल्याचे पाहुन आधीच त्याला जायला सांगितलं होतं. भाऊ तरीही खिंड लढवीत होता. "टेक माय इंटर्व्यू .. यु कांट डू धिस टू मी ... आय याम वार्निंग यू .. " ब्ला ब्ला ब्ला ! अचानक भाऊचा पारा वाढला .. आम्ही सगळे त्या दिशेने पहायला लागलो .. साऊथ इंडियनला एचार सुंदरी आता खडे बोल सुनावत होती " यु प्लिज लिव्ह द प्लेस ऑर आय'ल कॉल सिक्योरिटी" आणि शेवटी खरोखर त्याला शिपाई लोक बाहेर घेऊन गेले. जाता जाता भाऊ ने तमिळ्/तेलगु (काय असेल ते) त्या भाषेत काहीतरी अपशब्द वापरले असावेत.

सिव्ही एनरोल केलेल्यांना आत घेऊन एखादा फॉर्म भरायला दिला जातो. आणि नंतर सुरु होतो तो ... वेटिंग वेटिंग वेटिंग चा वेळ. ईंटरव्यु ला बर्‍याच प्रकारचं पब्लिक असतं.
इंटरव्यु देणार्‍यांत एक वर्ग असतो तो गृपने आलेल्या पोरांचा. ही पोरं एकसाथ घोळक्याने इंटरव्यु ला येतात. लॉबी मधे जेंव्हा सगळे वाट पाहात असतात तेंव्हा हा गृप फालतु कमेंट मारणे , पेपरची विमानं करुन भिरकावने किंवा काहीतरी चाठाळ पणा करणे इत्यादी कारणाने बर्‍याच जणांच्या डोक्यात जातो  :)  यांच्यातल्या कमेंट्स ने खरोखर हे कंपनीत इंटर्व्यु द्यायला आलेत की घ्यायला आलेत ? असा प्रश्न पडतो. "आपण विचारणार बॉ .. कॅरम पुल टीटी आहे का ? तरंच कंपनी जॉइन करु .. नाही तर गेले उडत "  असं म्हणत आत गेलेला तो .. येतांना मात्र इंटरव्यु घेणार्‍यानंच उडत लावल्यासारखा येतो. तो आल्या आल्या लगेच त्याचा गृप "ए काय विचारलं ... ए कसा झाला रे इंटरव्यु ?" वगैरे टिपिकल प्रश्नांचा भडिमार करतो. तो काय बोलतो त्याच्याकडे मात्र पुर्ण लॉबीचे कान आतुरतेने लांबले जातात. तोही उगाच काहीबाही फेकतो. ह्या गृप मधलं शक्यतो कोणी सिलेक्ट होत नाही.

दुसरा गृप असतो तो मोठा रेफरंस लागलेल्यांचा. ह्यांची कॉलर एंट्रि केल्यापासुनंच ताठ असते. भेंडी .. आपला तर आतुनंच जॅक आहे, ही गर्दी कशी येते आणि जाते ? आपण तर मजा बघणार बॉ. ह्यांच्या मते हे इंटर्व्यु आधीच हाय्यर्ड असतात. हे कधीच कोणाशी बोलत नाहीत. आपले कडेला जाऊन रेफरर ला फोन लाऊन मुद्दाम शेजार्‍यांना कळेल अशा टोन मधे सुरू होतात ...
"हं अरे .. आत आलोय बरंका , तुझं नाव लिहीलंय फॉर्म वर रेफरंस कॉलम मधे .. "
" हो हो हो .. तु सांगितलेलं सगळं प्रिपेयर केलंय बघ "
"अरे टेन्शन नाही रे ... आपला आपल्या टॅलेंट वर पुर्ण विश्वास आहे "
"यो डुड .. आय विल गिव्ह यु अ कॉल लॅटर .. थँक्स फॉर अ रेफरंस यार .. व्हाड डिड यु से कोण घेणारे इंटरव्यू ?"
हा किंवा ही फोन वर बोलत असतांना बाकी पोरींचं सगळं लक्ष यांच्याकडेच्च्च लागलेलं असतं ! मनातुन शिव्याशाप ही चालु असावेत असा एक तर्क  :)

अजुन एक गृप असतो मराठी पोरींचा (किंव्हा आंटींचा) ! आहाहा  ;)  ह्यावर तर खंडच्या खंड पडु शकतात. दोन मराठी पोरी... चालु होतात इंग्रजी मिक्स हिंदी मधे . हा संवाद ऐकण्याचं भाग्य मिळालं इथेच इंटरव्यु ची फेरी सफल होते.
"ए यु नो .. मी आत्ता जिथे काम करते ना ? आय अ‍ॅम नॉट अ‍ॅप्रिशियेटेड रे ... "
"ओह या सेम विथ मी नो .. म्हणुन तर मी चेंज करतीये .. "
"आमच्या यांणा नाही आवडत माझी करंट कंपनी.. तिकडची लोकं जाम पॉलीटिक्स करतात "
"अगं माझ्या तर आवती भोवती नुसती गोंडा घोळतात बघ माझ्या करंट कंपनीतली लोकं .. काहीही काम असलं की मीच हवी ह्यांना "  ह्या नुकत्याच लग्न झालेल्या आंटी असतात. दोन किलो च्या थैलीत ४ किलो पिठ भरल्यासारखं शरीर. नाक हे भलं मोठं .. केसांत कंगवा घातला की त्याच अँगल मधे उलटा काढला तर ठिक. उंची ५फुटाच्या आजुबाजुला. वेण्या घातलेल्या. पायाच्या टाचांना भरपुर भेगा पडलेल्या. आणि प्लास्टिकच्या आवाज करणार्‍या कॅरिबॅग मधे यांचं अनोखं फोल्डर त्यात ह्यांची डॉक्युमेंट्स. मनात विचार येतो साला .. किती फेकावं ? आवरा हिला कोणी.

" यु नो परवा मी इन्फोसिस ला गेलेले ना तेंव्हा माझ्या लास्ट विक मधे टिसीएस च्या इंटरव्यु च्या वेळेस दिसलेल्या दोन पोरी दिसल्या "
ह्यांना मोठ मोठ्या कंपण्यांची नावं घेण्याची फार हौस होती. एका इंटरव्यु च्या लॉबीत मी एकदा पुण्यातला कॉग्नि,इन्फि,टीसीएस्,विप्रो,अ‍ॅसेंचर्,अ‍ॅम्डॉक्स चं काय .. पण कधीही न ऐकलेल्या पण ह्यांच्या भाषेत खुप मोठ्या असलेल्या कंपण्या एका लाईनीत ऐकल्या होत्या . आणि ह्या २०-२२ कंपण्यांमधे ह्या मुलीने गेल्या १५-२० दिवसांत कसे काय इंटरव्यु दिले असावेत ? असं आश्चर्य वाटुन मी भोवळ यायचाच बाकी राहातो. आणि ह्या बाई कुठे तरी काँट्रॅक्ट बेसवर काम करत असतात  :)  तेंव्हा मात्र हसु फुटल्या शिवाय राहात नाही.
मधेच कोणाचं कॉसमॅटिक्/ब्युटी टिप्स चं डिस्कशन चालु होतं. मग चेहर्‍यासाठी, केसांसाठी, त्वचेसाठी, नखांसाठीच काय तर अजुन कोणत्या कोणत्या "पार्ट्स" साठी काय काय करावं ? ह्याचं मनमुराद डिस्कशन हे लॉबी मधे चाललेलं असतं. काही पोरी तर नोट्स घेऊन आलेल्या असतात. अगदी शेवटच्या क्षणा पर्यंत त्या वाचत असतात. मला प्रश्न पडतो ... ही नक्की इंटरव्यु ला आलीये की थेरी पेपर द्यायला ?
साधारणतः इंटरव्यु नंतर आपण सिलेक्ट होऊ की न होऊ ह्याची कल्पना आलेली असते. ह्यांनाही येते. मग हळुच रुमालाने डोळे पुसत एकेक कटते. मी म्हणतो .. करंट जॉब असतानाही रडण्याचं काय कारण ? एका इंटरव्यु मधे तर पोरीने कहरंच केला होता.मला वाटलं हीच्या इंटरव्यु घेणार्‍याने मुस्काडात वगैरे वाजवली की काय ? बाहेर आली ती एकदम रडत रडत ... ते मुसु मुसु रडनं ही नाही .. ते पाहुन गृपगॅंग मधला कोणी चिरक्या आवाजात रडण्याचा आवाज काढुन मग त्या कोपर्‍यात हशा ही पिकतो.

सगळे राऊंडस झाल्यानंतर एचार म्हणते .. "वि वील गेट बॅक टू  यू ऑन मंडे विद रिझल्ट्स "
आणि इंटरव्यु संपतो. कोणी तिकडुन पिक्चरला जातो .. कोणाची गँग सिंहगडाकडे निघते. कोणी भुकेने कासाविस झालेला असतो तो आधी खायला पळतो. पोरी कधीच गृपने येत वा जात नाहीत. ज्या लॉबी मधे अशा जिवा भावाच्या मैत्रिणींसारख्या बोलत असतात त्याही तोंडाला स्कार्फ गुंडाळुन आपापल्या वाटेने शेप्रेट निघुन जातात .

आमचा इंटरव्यु होतो .. कधी कंपनीला आम्ही पटत नाही .. कधी कंपनी आम्हाला पटत नाही. आम्ही आमच्या वाटेने एकटेच घरी येतो.

एक इंटरव्यु संपतो.

मिटींग - मिटींग

णमस्कार्स पिपल्स ,

डिस्क्लेमर्स : लेखात टेक्निकल बाबींचा उल्लेख असेल त्याचा खुलासा करण्यात येणार नाही. लेख एंजॉय करुन विसरायचा ! कळ्ळं ?

आज गुरुवार.. उदया गुड फ्रायडे ची सुट्टी .. मोठ्ठा विकांत .. पुण्याला घरी पळण्याचे वेध प्रत्येक मुंबैत जॉब करणार्‍याला लागलेले असतात. लंच नंतर कसला ही काम करायचा मुड नसतो. आणि एका मिटींगचा कॉल येतो.  मी एका सॉफ्टवेयर कंपनीत काम करतो जी बँकांसाठी सॉफ्टवेयर सर्व्हिस देते. आणि ऑनसाईट पाठवल्याने मी बँकेच्या आयटी सेंटरात बसतो.  मोठ्या सरकारी बँकांत प्रोजेक्ट्स खुप मोठे असतात आणि खुप वेगवेगळे सॉफ्टवेयर व्हेंडर्स , टिम्स आणि डिपार्टमेंट्स इन्व्हॉल्व्ह असतात. मिटींग म्हंटलं की मला मोठी मजा वाटते. चला .. ऑफिशियली एखाद तास डोक्याला आराम .. वर गुबगुबीत खुर्च्या, थंड थंड एसीत बसायचं .. फुकाची च्या-बिस्किटं खायची ...  विकेंडच्या दिवशी तसा मी उजेडातंच निघण्याचा प्रयत्न करतो.. आणि नेमकं ४च्या ठोक्याला मिटींगला बोलावल्याने जरा नर्व्हसलो होतो.

बरं मिटींगला आमची बिजनेस डेव्हलपमेंटची लोकं, माझा सिनियर हे असल्याने माझ्या सारख्या टेक्निकल रिसोर्सचं काय काम ? असं फाल्तु निष्फळ एक्स्क्युज दिलं आणि मिटींग ला गेलो . मिटींग एका इंटरनेट बँकींग प्रोजेक्टच्या संदर्भात होती. बँकेचा डिजीएम, जीएम, सिस्टिम्स मॅनेजर , इंटरनेट बँकिंग सिस्टिम्स मॅनेजर , एटिएम स्विच मॅनेजर आणि अशी वरच्या लेव्हलची लोकं टेबलाच्या दुसर्‍या साईडला बसली होती.
ब्यँकेचं डिजीएम (हे महा विनोदी पात्र) .. साउथ चा आहे ... पण मराठीही बोलतो. अंध लोकांसाठीच्या बोलुन मार्गदर्शन करणार्‍या एटिएम च्या प्रोजेक्ट साठी त्याच्याबरोबर एकदा मिटींग झाली होती. एका टेक्निकल प्रॉब्लेम मुळे एटिएम बॅलंस बोलत नव्हता, आणि त्याचं खापर स्विच सॉफ्टवेयर व्हेंडर वर फोडावं की एटिएम व्हेंडर वर ? हे कळत नसल्याने .. तो म्हणाला .. तुम्ही त्या एटिएम मधे डाळ ठेवा ... भात ठेवा .. किंवा अजुन काय ठेवा .. मला भुक लागली .. मला जेवण पाहीजे ... (हे उच्चार त्याच्या (किंवा माझ्या) तोंडुन ऐकल्यास ह्या वाक्याची भयानक विनोदी शैली कळु शकेल )  मला डेट सांगा .. आय वाँट प्रोजेक्ट टू बी लाईव्ह .. असो ... तर हे डि.जी.एम साहेब. आता बि.डी. टिमचे लोक फुल्ल बोलबच्चन असतात. बाकी लोक येई पर्यंत मायकल (आमचा बि.डी.) ने त्याला बँकेच्या मायक्रो-फायनांस आणि रुरल बँकिंग चा विषय काढला ... तेवढा एकंच शब्द .. त्यानंतर डि.जी.एम ने कोणालाच काही बोलायची संधी दिली नाही. आणि ते अखंड अर्धा तास त्यावर व्याख्याण देत राहिले .. त्यात अजुन १०-१ वर्षांनी बँका कशा रिलायंस / टाटा / भारती / किंवा इतर मोठ्या उद्योग समुहांना लोण देणार नाहीत .. बँका कशा रोड लेव्हल ला येऊन बिझनेस करणार .. कशा छोट्या खेड्यात पोचणार ? इत्यादी नविन माहिती मला बसल्या जागीच मिळाली. मी माझ्या सिनियर ला एका कागदावर  लिहीलं... "साला .. काय टाईमपास चाल्लाय रे ? " ... त्याचा रिप्लाय करुन कागद परत केला.. "काही नविन आहे का हे आपल्याला ? "

थोड्या वेळानं जीएम आणि बँकेची इंटरनेट बँकींग टिम ची लोकं आली. .. डिजीएमचं अजुनही रुरल बँकींग तत्वज्ञान वाटप सुरू होतं :)  इंटरनेट बँकिंग वाला एक जण मिटींगला बसल्या बसल्या समाधी आवस्थेत गेला. दुसरा लबालबा बोलणारा होता. तो डिजीएम ला कापत म्हणाला ... "शाल वी स्टार्ट ? जीएम ला जास्त वेळ नाही "  तेंव्हा कुठे ते प्रवचन थांबलं !
मिटींग ला सुरुवातीलाच बाँब पडला ... "व्हाट इज द स्टेटस नाऊ ? व्हेयर आर वी नाऊ ? " , इति इं.बँकींग वाले.
डि.जी.एम म्हणाला .. "वेल .. दॅट्स व्हाट यु नीड टू टेल मिस्टर रस्तोगी.  .. " आणि ख्या ख्या ख्या करुन हसला. आम्ही पण हसलो .. (मी सुरुवाती पासुनंच हसत होतो)  मिटींग चं अजुन एक ऑब्जरवेशन असं की लोकं नोटपॅड वगैरे घेऊन येतात.. मला कधीही मिटींग मधे नोट करण्यासारखं सापडलं नाही .. मी आपला समोरच्याची कार्टुन काढतो ... किंवा मग त्या पेजेस वर चॅटिंग करतो ... मेसेज लिहुन वही पास करायची.
असो .. रस्तोगी स्वतःला संभाळत म्हणाले .. "Well , Sify team has completed the online testing with the payment gateway ! Only thing pending is , we need to test "Verified by Visa" and  "Mastarcard's 3D secure code " testing . "
डिजीएम, "बर मग ? बॉल कोणाच्या कोर्टात आहे ?  "
रस्तोगी . " सर , Sify has told , If we complete the transaction , the browser should delete all cache memory and close the browser automatically , aslo , On the transaction successful receipt page , if we copy the URL and open in another page , it should not open "
मी मधेच बोललो .. "सर , आपण सेशन क्लोज केला की काही युआरएल कॉपींग चा फायदा नाही .. आणि आपण ते ऑलरेडी केलंय ! "  इथे मी रस्तोगीचा विनाकारण इश्युज वाढवुन आमच्या कोर्टात बॉल टाकण्याआधीच नेट वर करुन पुन्हा चेंडु उलटा टोलावला होता . महाभारतात .. शकुनीने दुर्योधनाला "पांव बारा ... " हवे असल्यावर नेमके "पांव बारा ... "मिळवल्यावर जसं कौरवांचं तोंड होतं तसं आमच्या सगळ्यांचं तोंड झालं  :)
डिजीएम ला टेक्निकल काही कळत नाही .. पण तो नाक खुपसुन काही तरी असा बोलुन जातो ही हसु दाबणं ही मुश्किल होऊन जातं ...
डिजीएम बोलला , "पण सेशन क्लोज केला तर काय होतं ? ती युआरएल कोणी कॉपी केली तर ? "
ह्या वाक्याला सामुहिक फाट्यावर मारण्यात आलं !
नेक्स्ट पॉईंट ..
रस्तोगी , " सर , When the internet transaction is declined , it should show a proper message to card holder , as of now if transaction is successful , same message is shown, but when transaction is declined , only Transaction Failed is coming ... "
डेव्हलपर बोलला , "प्रोजेक्ट सुरु होण्या आधीच एक डॉक्युमेंट शेयर केलंय ज्यात रिस्पाँन्स कोड आणि त्याचे अर्थ दिलेले आहेत. ते सिस्टिम मधे लॉग होतात, कार्ड होल्डर ला डिटेल्स देत नाही आपण, कारण एकाच रिस्पॉन्स कोड ची कारणे बरीच असु शकतात. हे सुद्धा आधीच शेयर केलं आहे. " प्रोजेक्ट युएटी फेज मधे बँक वाल्यांनी बेसिक मुर्ख प्रश्न विचारणं नविन नाही. पण हसायला येणं दाबावं कशाला ? आमची खिखिखि चालुच .. सिनियर ला म्हंटलं .. "नक्की ह्योच प्रोजेक्ट पाहातोय ना ? .. त्या शेजारच्याला बघ.. जणु संत ज्ञानेश्वर .. किती एकाग्रतेने समाधीस्थ झाला .. " पुन्हा खिखिखि...

हळु हळु मिटींग मुळ मुद्द्यापासुन दुर जात राहीली ... मी घड्याळाचे काटे चेक करुन कपाळावरच्या आढ्या वाढवत राहिलो.
एक बँक वाला म्हणाला ... आपलं इंटरनेट ट्रँसॅक्शन आज्जिबात सेक्युअर नाही. (मला माझं हसु दाबल्याने एयरप्रेशर दुसरी कडुन तर निघणार नाही ना ? अशी भिती वाटून पुन्हा हसुन घेतलं ..
तो कंटिन्यु करत होता ... "जर कार्ड नंबर आणि पिन नंबर भेटला ... तर कोणीही फ्रॉड करतो .. वि मस्ट डु समथिंग अबाऊट इट "
आयला .. मग तर एटिएम बँकींग पण सेफ नाही .. कार्ड ट्रॅक कॉपी करायला काय अवघड आहे  ? आणि पीन नंबरही आहे ... सिनियर ने आणि मी पुन्हा हसुन घेतलं ... आणि पुढची गम्मत ऐकत राहिलो .
"सिंगापोर हॅज कम अप विथ द मँडेट दॅट टू हॅव अ मोबाईल नंबर , आणि मग त्यावर एक एसेमेस वर कोड येतो , जो फक्त सेशन पुरता चालतो ... हे इंटरनेट वाल्यांनी केलं पाहिजे..  " इति बँक वाला ..  आता इथे "इंटरनेट बँकिंग आणि स्विच वाले .. " ह्या दोन बँकेच्या टीम्स मधेच भिडली होती. ..
आणि एक मस्त मजा पहायला मिळणार होती. मी कागदावर " पतंग उडवणे सुरू झालं बघ ... " म्हणुन लिहीलं नी सिनियर ला कागद पास केला.
रस्तोगीने पलटवार केला " तसं असेल तर मोबाईल हॅक करुन त्यावरुनही फ्रॉड करता येईल .. मी जर तुमच्या मोबाईल रेंज मधे असेल तर तुमचे इनबॉक्स अ‍ॅक्सेस करु शकतो.. इतकेच काय .. तुमच्या मोबाईल वरुन मेसेज पाठवु शकतो .. "
हा 'जर" "तर" चा गेम मोठा रोचक होत चालला होता. ... खर्‍या प्रोजेक्टचं भजं झालं होतं ..
आणि बँकेच्याच दोन टिमांमधे खडाजंगी सुरू होती.
 मी सिनियर ला म्हणालो .. बघ आता ह्याला भुक लागेल .. आणि जेवण कधी देता ? म्हणुन विचारेल .. आणि तेवढ्यात
शेवटी डिजीएम म्हणाले ... "तारिख सांगा ... "  ... आम्ही दोघे हसु लागलो ..
आमच्या साईडने कसलाही डिले नव्हता... तसं ही एकंच सॉफ्टवेयर पन्नास जागी विकायचं असतं .. फक्त थोडे कस्टमायझेशन्स असतात... :)  त्यामुळे आपण पुर्ण सेफ असतो..
शेवटी ज्याने "इंटरनेट ट्रांझॅक्शन अनसेफ आहे म्हणुन मुद्दा उभा केला होता ... त्यानेच ते कसं सेफ आहे हे स्वतःच पटवुन दिल्याने आमची मौज अजुन वाढली." 
शेवटी १५ दिवसांनंतरची डेट फिक्स करुन (त्यातही मास्टरकार्ड व्हिजा चं रेडिनेस चे क्लॉज टाकून मिटींग संपली.. ह्या मिटींगला फक्त मिनरल पाणी मिळाल्याने थोडी निराशा झाली ...
जातांना सिनियर ला डिजीएम ने एक पेपर मागितला .. त्याने चुकून तो आमच्या मुक्ताफळांचाच कागद दिला ...चुक वेळेत लक्षात आल्याने पुन्हा मागुन घेतला आणि पुढचा अनर्थ टळला ...

आख्या मिटींग मधे बँकेच्या जीएम ने एकदाही तोंड उघडलं नाही , ढेरीचा आधार घेत त्यावर हात टेकवुन एका हाताने हनुवटीला सपोर्ट देउन जसा आला तसा शेवटपर्यंत बसुन होता. बाकी टिम च्या लोकांना काय चाललंय ते माहितीच नव्हतं !

अजुन एक मिटींग संपली .. आणि टाईमशीट मधे २ तासांची जागा भरण्यासाठी चांगली सोय झाली.

सदाबहार

णमस्कार्स लोक्स ,
ऑफिसात कामांच्या व्याप , शेडुल्ड टास्कस इनकंप्लिट राहिल्याचं टेण्शन , बरीच कामं पुर्वी कधीच कोणी केलेली नसतात , आपलं ट्रायल अँड एरर वर चाललेलं गुर्‍हाळ.. हे नाही ते.. ते नाही तर अजुन काही..... बॉसचा वरुन स्टेटसचा मेल , दुसरीकडुन क्लायंटची बोंब .. घरी यावं ते ह्याच टेंशन मधे ..बॅग फेकुन द्यावी... कपडे अक्षरशः ओरबाडुन फाडुन काढावेत. एक लाथ मारुन बाथरुमचा दरवाजा तोडुन आत जावं आणि शंडगार शॉवरचा फवारा अंगावर घ्यावा... तरीही ही चक्र थांबत नाहीत. शिवाय रिस्पाँसिबिलीटीज चे भोगही वाढुन ठेवलेलेच असतात .... शॉवरही चिडचिडतंच घ्यावा... डिओ आडवा तिडवा मारावा , पावशेर पावडर भस्म लावल्यासारखी फासुन घ्यावी ........ आणि आपली लॅपटॉपची पेटी उघडावी ...
कळत नकळत बोट जातं ते सदाबहार.एम३यु फाईल कडे ... गाणी जास्त नसतात १५-१६च .. पण मुड चेंज करायला अगदीच रामबाण. गाणी किती येतात आणि जातात ... इव्हन एखाद्या गाण्याचेही पन्नास रिमिक्सेस येऊन जातात .. पण ऐकतो ते कोणी ? आठवा ... उगाच अपिलींग वाटावं म्हणुन "कांटा लगा.... हाय लगा " म्हणत शेफाली जरिवाला ने केलेला "नाडी दाखवण्याचा" प्रयोग ? असो.
तसा मी वेगळ्या वेगळ्या वेळेला वेगळं वेगळं म्युझिक ऐकतो ही. जसं बाईक चालवतांना बर्‍याच जणांना कर्णकर्कश्य आणि डोकेदुखी वाटणारी हार्ड अँड मेटॅलिक गाणी ,
ब्रायन अ‍ॅडम्स चं समर ऑफ ६९ तर कुठे ठेऊ कुठे नको ठेऊ असं होतं .. ते संपत नाही तोवर स्टिंगचं "डेझर्ट रोज" सुरू होतं ..
इंग्रजी गाण्यांमधे आमचा सर्वांत आवडता बँड म्हणजे बॅकस्ट्रीट बॉईज ! "शो मी द मिनींग " हे गाणं तिसरा पोपट झाल्यावर आमच्या रुम वर दिवस रात्र वाजत असायचं , अप्रतिम .. तशीच "अ‍ॅज लॉंग अ‍ॅज यु लव्ह मी " ,"क्विट प्लेईंग गेम्स " ही काही अजुन गुणगुणन्यास भाग पाडणारी गाणी. फाईव्ह क्विन्स चं "वी विल रॉक यु" एक उत्साह वाढवणारं गाणं .. तर "किप ऑन मुव्हींग " कर्णमधुर .. पफ डॅडीचा " आय'म मिसिंग यु " किंवा आपल्या एमेनिम बाबचा "सो द रियल स्लिम शेडी प्लिज स्टँड अप .. " असो किंवा अजुन कोणता रॅपर .. नेहमीच मजेदार असतो. शॉगी, मँबो,नेली,५०पैसे,एमिनेम आणि आमच्या आवडत्या स्त्रीया जेनिफर लोपेझ्,ब्रिटनी,केली, शानिया ह्यांचे विडिओ युक्त म्युझिक ऐकणे म्हणजे एक सुवर्णसंगम !! गेली दुनिया दोन घटका उडत म्हणुन आम्ही इंग्रजी संगिताचा लुत्फ घेतो. पण ही गाणी आम्ही आमच्या होम थेटरात स्लॅब हालवण्यापर्यंतच्या आवाजात ऐकताना आमच्या इंग्रजी म्युझिक द्वेष्ट्या आई-बाबांचा रोष पचवावा लागतो ... चार शिव्या ही खाव्या लागतात.
"मुड" असेल आणि एकटा असेल तेंव्हा आम्ही चावट व्हिडिओ वाल्या गाण्यांचाही भरपुर लुत्फ घेतो. नर्ड चं "लॅपडँस असो वा शॅगी चं "इट वॉजंट मी" सलमा हयक चा "बेली डान्स" किंवा शकिराचं मादक कंबर हलवणं असो .. कधी कधी ब्रिटनी सुद्धा घायाळ करते , जेनिफर म्याडमचा अपिलींग डान्स .. हाय अल्ला "आय्ल टेक यु टु द कँडी शॉप .. आय्ल लेट यु लीक दं लॉलीपॉप" मधी ५०सेंट भावाने एवढा खर्च करुन ललना नाचवल्या .. कसे आभार मानावे ? नेली भाऊ पण "डायलेमा" मधुन सुरेख सफर घडवतो
पण ही गाणी कितीही आवडली तरी सदाबहार नाहीत , कारण ते ऐकण्या साठी एका मुडची गरज असते.
सकाळी सकाळी एखादी आरती किंवा जगजीत सायबाचं "हे राम... हे राम" (इथे मला जगजीत खुप खास वाटतो ) , "इतनी शक्ती हमे देना दाता " सकाळी लावलं की आई-बाबा पण "व्वा .. आपला टारु किती सद्गुणी मुलगा आहे .. उगाच कोणी त्याला हिण आणि हिणकस म्हणुन हिणवतो .. " असं म्हणत त्या दात्याकडे आमच्या नावाने चार मागने मागतात. "केशवा माधवा " च्या नामाचा गोडवा सकाळी अतिशय गोड वाटतो .. " "अल्ला तेरो नाम .... इश्वर तेरो नाम .... " असं चित्त प्रसन्न करणारं गाणं ऐकताना कधीच मी आस्तिक की नास्तिक ? असले फालतु प्रश्न येत नाहीत. "सुखकर्ता दुखहर्ता" ची आरती अंघोळ करतांना ऐकायला आली की त्या दिवशी अगदी दिवाळी विना सात्विक अभ्यंग स्नान होऊन जाते ! "रघुपती राघव .. राजाराम" ऐकताना रामायण कधीच आठवले नाही पण आनंद मात्र अनलिमीटेड भेटला. "हनुमान चालिसा" ,"शनि मंत्र" ,"मृत्युंजय मंत्र ", "साई आरती " ह्या एकापाठोपाट एका गाण्यांचा आनंद लुटावा तो केवळ सकाळीच ... बाकी वेळेस ही गाणी अगदी शुन्य प्रभाव करतात .. म्हणुन हे संगितही सुंदर असलं तरी आमच्या "सदाबहार" क्याट्यागरी मधे येत नाही.
सद्ध्याची बॉलीवुड गाणी ? छे हो ? कधी आणि किती येतात ? आणि कधी जातात ह्यावा ही पत्ता लागत नाही .. फडतुस कंडम माल साला .. उगाच ढिंगच्याक ढिंगच्याक वाजवलं , डिजे इफेक्ट टाकुन व्हॉइस इफेक्ट दिला न हाडकुळ्या पोरी नाचवल्या म्हणजे काय म्युझिक असतं का साला ? शंभरातलं एखादं गाणं लक्षात राहातं ... नाही म्हणायला हिमेस भाईंनी काही लगातार म्युझिक दिले .. पण ते तेंव्हा गाजली .. आज कोण त्यांची ती गाणी आवर्जुन वाजवतो ? हो मान्य आहे सगळाच काही कचरा नसतो.. पण बहुतांश तर कचराच असतो ना ? त्यात तो भिकारडा आणि भुरटा म्युझिक चोर अन्नु मलीक .. अ‍ॅहॅहॅ .. काय एकेक आवदसा दाखवतो .. कंडम साला ..
पण काही गाणी एकदम टची असतात बरं .. पेज३ मधलं "कितने अजिब रिश्ते है यहां पे..." काय सुरेख गाणं ? यात राग कोणता ? सुर कसा लावलाय ? ह्याच्याशी आम्हाला काही घेणं देणं नसतं .. हे गाणं भिडतं हृदयाला. अजब प्रेमकी गजब कहानी हा कितीही भिकारी चित्रपट असला तरी "तेरा होने लगा हुं .. " आणि " तु जाने ना" ही गाणी गोड गोड आहेत अगदी रिंगटोन ठेवण्याच्या लायकीचं ! पण नाही ... कॅनॉट बी सदाबहार
नाही म्हणायला नव्वदाच्या दशकातल्या गाणीही अंमळ सुरेख आहेत. "साजन" मधली गाणी एक से एक आहेत .. तर हम आप के है कौन ? ,बाँबे, राजा हिंदुस्तानी, दिल , कयामतसे कयामत तक ... जो जिता वोही सिकंदर मधल्या "पेहला नशा ... पेहला खुमार .. नया प्यार है .. नया इंतजार " या गाण्याला आपण कसं विसरु ? इट्स द बेस्ट रोमँटिक ट्रॅक एव्हर !
आमच्या सदाबहार गाण्यांमधे अगदीच मोजक्या गाण्यांचा समावेश होतो. जी गाणी आम्ही सकाळ संध्याकाळ , रात्री , दुपारी , एकटे असतांना , दोस्तांमधे , वाहन चालवतांना कधीही ... अगदी कधीही आणि कितीहीवेळा आयुक्षभर ऐकु शकतो. एखादं हिंस्त्र श्वापद अचानक काहीतरी जादु होऊन शांत व्हावं तसं ही गाणी ऐकलं की माझं उद्विग्न मन शांत होतं ! आनंदातही ही गाणी आनंद देतात आणि दु:खी असलो तरी ही गाणी दु:ख तणाव विसरायला लावतात ... जादु आहे नाही ? ह्या गाण्यांचं अजुन एक वैशिष्ट्य म्हणजे सगळीच्या सगळी जुणी हिंदी गाणी आहेत.
आमची सदाबहार गाणी , सॉर्टेड बिल्कुल नाहीत .. सगळीच एकसे एक .. कोणती तसुभरही कमी नाही की जास्त नाही.
१. बेदर्दी बालमा तुझको.. मेरा मन याद करता है ... बरसता है जो आंखो से .. वो सावन याद करता है .....
२. दो लफ्जो की है ये दिल की कहानी ... या है मोहोब्बत .. या है जवानी ...
३. रिमझिम गिरे सावन .... सुलग सुलग जाये मन ... भिगे आज इस मौसम मे .. लगी कैसी ये अगन ..
४. मै शायर बदनाम .. ओ .. मै चला .. मै चला .. महफिल से नाकाम .. ओ .. मै चला .. मै चला ...
५. मेरा जिवन कोरा कागज ... कोरा ही रह गया
६. मेरा कुछ सामान ... तुम्हारे पास पडा है ....
७. मेरी भिगी भिगी सी ... पलको पे रह गये .. जैसे मेरे सपने बिखर के .. जले मन तेरा भी ... किसी के मिलन को ...
८. अगर तुम ना होते ...
९. जीस गली मे तेरा घर ना हो बालमा .. उस गली से हमें तो गुजरना नही ....
१०. सुरमई अखियों मे.. नन्हा मुन्हा इक सपना दे जायें ...
११. चिठ्ठी आयी है आयी है चिठ्ठी आयी है ....
१२. फुलोंके रंग से ... दिल की कलम से ....
१३. दिल का भंवर करे पुकार
१४. मेरा नाम जोकरची सगळी च्या सगळी ..
१५. प्यार हमें किस मोड पे ले आया ... के दिल करे हांये .. हांये .. कोई ये बतायें हायें .. क्या होगा ..
ही गाणी कोणी लिहीली ? कोणी गायली ? कोणत्या काळात आली ? कोण संगित निर्देशक वगैरे माहिती करुन घेण्याच्या फंदात मी कधी पडलोच नाही .. पण ती गाणी बणवण्यात ज्यांचा ज्यांचा सहभाग आहे त्यांचा मी आजन्म ऋणी आहे गाणी सॅड आणि स्लो आहेत की फास्ट आहेत वगैरे गोष्टींचाही मला काही फरक पडत नाही ... ही गाणी ऐकावी तर ओरिजिनलंच .. कुठल्या येडपटानं त्या गाण्यांचा रिमिक्स ट्राय करुन इस्कोट केल्यावर मी त्याला चार शिव्या घालतो. ती गाणी ऐकतंच नाही.
पण ही गाणी माझ्यासाठी सदाबहार आहेत हे नक्की..
(समाप्त)

खट्टा-मिठा

णमस्कार्स लोक्स ,
जेन म्याडमनं आज ताकिद देऊन सुटी घ्यायला लावली होती. कालंच अ‍ॅप्रायझल मिटींग मधे बॉसनं तासभर डोकं तासलं होतं ! " ट्राय टू टेक मोर रिस्पाँसिबीलिटीस ... (म्हणजे आणखीन राबा रोज) " , " वी आर हॅविंग प्लान्स फॉर यू ( ढिश्क्यांऊऊऊ.. गोळ्या द्यायला सुरूवात " , " फिनिश अप द प्रॉजेक्ट अँड अल्सो लुक इन ऑदर्स प्रॉजेक्ट्स अल्सो ( घरचं झालं थोडं ... आता व्याही धाडतोय घोडं ) ... इत्यादी इत्यादी टिपीकल म्यानेजरियल गोष्टी सांगुन झाल्यावर सुट्टी सोडाच, पण एक्स्ट्रा कामाचा काँप ऑफ घेणं ही अवघडल्यासारखं वाटू लागतं ! पण आमच्या हायकमांड कडून आदेश आल्यावर काही उपयोग आहे का ? गुपचुप घरी आल्यावर मेल टाकला ! " नॉट फिलींग वेल .. टेकिंग काँप ऑफ अगेन्स्ट सो अँड सो डेट " ..
तिनं ही प्लान्ड् लिव्ह टाकली होती. आता गुपचुप भेटायचं म्हंटल्यावर असे स्टंट्स करावे लागतात .. असो !
सकाळी बरोबर साडेसातला फोन वाजला .. "उठा सुर्यनारायणा .. आज वेळेवर उगवलास तर एक गम्मत मिळेल ,लेट झालास तर ... " , पलिकडून करड्या आवाजात ऑर्डर आली. साखरझोपेची चिंधी झाली .. तरीही त्याविरुद्ध तक्रार न करता गुमान अस्मादिक उठले , लॅपटॉप उशाशीच असतो , लिड उघडली न् कनेक्ट झालो . दुसर्‍या सेकंदाला सहजरावांचा पिंग आला .. हल्ली जास्त सिंक्रोनस नसल्याने बर्‍याच गोष्टी अंमळ मागे पडल्या होत्या. अपडेट डाऊनलोड झाल्यावर घाई-घाईत आवरून बरोबर १० मिन्टात बेलापुर वरून वाशी गाठली. म्याडमच्या बरोबर दोन मिनिटं आधी पोहोचलो होतो. काही आव्हानात्मक पक्षी आजु बाजुने फिरत होते .. तसा आमच्या अँटेनाने सिग्नल पकडायला सुरूवात केलीच होती.. तोच मागुन डोक्यावर टपली पडली ..
"काय पहाताय ? मन भरतं की नाही तुझं ? .." इति जेन.
"अगं .. असं काय करतेस ? इतक्या नटून थटून येतात त्या .. कोणीतरी बघावं म्हणूनंच ना ? अँड बाय द वे इट्स मेल सायकॉलॉजी .. दे जस्ट गेट अ‍ॅट्रॅक्टेड टू विमेन जस्ट फॉर अ‍ॅन इन्स्टंस... दॅट्स इट .. " माझा हळवा बचावात्मक प्रयत्न.
त्याच्यानंतर जे झाले ते आमच्या इमेजला धक्का पोचवण्याची भिती असल्याने कापण्यात येत आहे. तसा मी कोणालाही घाबरत नाही विचारा कोणालापण ..
म्याडमने आपल्या हाताने बनवून साबुदाण्याची खिचडी आणि अभिनव प्रकार म्हणजे चॉकलेट चिप्स टाकेल श्रीखंड आणलं होतं.. आता खायला हक्काची जागा म्हणजे मॉल ! सेंटर वन कडे काडी वळवली .. गेटं बंद .. एक स्तुतिसुमन हलकेच निघता पुन्हा मागुन टपली पडली ! फार सात्विक राहावं लागतं आणि शब्द कसे मनोगत फ्लेवर टाकून उच्चारावे लागतात बाबा .. काय करणार ... उरला शेवटचा ट्राय .. म्हणून रघुलीला मॉल कडे गाडी वळवली. नशिब .. थेटर असल्यानं मॉल लवकर उघडतो. आत गेलो. फुड कोर्टावर साफसफाई चालू होती. नाही म्हणायला आमच्या सारखे ४-५ विठ्ठल-रुक्मिनीचे अवतात फिरताना दिसले. असो ! एक टेबल पकडल्यावर सकाळच्या भुकेचा कोटा संपवायच्या तयारीत होतो ! तोच कर्मचारी उद्गारले .. "साब .. थोडी देर बाद आना.. सफाई चल रहा है .. "
मनातल्या मनात त्याचा उद्धार करत आपला कडेला उभे राहिलो.
"आज कुठे जाऊयात ? " थोड्या त्रासिक स्वरात जेन बोलली.
आमचं कधी कोणतं प्लानिंग नसतं ... जेंव्हा भेटतो तेंव्हा कुठे जायचं डिसाईड होतं ..
मी म्हणालो .. "तु बोल .. तुझ्यासाठी सुटी घेतलीये .. तु म्हणशील तिकडे जाऊ .. "
म्याडम लगेच हर्षोल्हासित होऊन म्हणाल्या .. "सिद्धिविनायक .... "
चिडचिड्या स्वरात .. "तिकडे काय ? ... भजन ठेवलंय का तुझं ? "
" नाही! .. दर्शन घ्या कधी तरी देवाचं ! आणि आज तुला घेऊनंच जाणार ... दर वेळी कारणं देऊन सुटतोस " ,जेन
" दर्शन घ्यायला देवळात का जायला पाहिजे ? आणि यु नो . तसाही मी पुर्ण नास्तिक आहे ... देव असतो कुठे " मी.
" देव कसा नाही ? तू आहेस मी आहे .. ते कशामुळे ? " जेन.
" हॅहॅहॅ आपल्या पालकांच्या पुण्याईने .. ह्यात देव असण्याचा प्रश्न येतो कुठे ? " मी.
" आपण असे दिसतो ... असेच का दिसतो आपण ? "
"आगं .. तो डिएनए नावाचा प्रकार असतो बघ .. त्यामुळे असतंय .. देव काय चित्र काढतो का आपलं ? खाली पाठवण्या आधी ? "
"मग ? डिएनए कोणी निर्माण केला ? "
" निर्गतःच आहे .. "
"निर्सर्ग कोणी निर्माण केला ?"
" निसर्गा च्या आई-बापाने ... " अस्मादिकांच्या ह्या दर्जेदार विनोदाची परतफेड एका चिमकुड्याने झाली.
"मग हे महाभारत ... रामायण ... हे पण खोटंय का ? "
"हो .. अगदीच .. ते फक्त ब्लॉग्ज आहेत कोणे एके काळ चे .. कोणाचा तरी वेळ जात नव्हता म्हणून मोठमोठाले खंड पाडून ठेवलेत .. आणि तेच आपण खरे मानतोय "
"काहीही .. मग तु म्हणशील शिवाजी पण खोटे आहेत .. "
"शिवाजी महाराज असल्याचा प्रुफ आहे गं ! .. ते अस्तित्वात असल्याचे खरे पुरावे आहेत. आणि बाय द वे .. ते काही देव नव्हते .. दैवी पुरुष नक्कीच होते. "
"काहीही .. तूला काही कळतंच नाही ... बोलू नकोस माझ्याशी "
" बोलण्यात मुद्दे संपले की ही पळवाट असते हो .. "
तिचा एकंदरीत रुसलेला मुड पाहुन मग मी एकदम सिरियस मोड मधे येऊन मी स्पिच द्यायला सुरूवात केली ..
"हे बघ .. जुणी लोकं फार हुशार होती .. त्यांना माहित होतं .. वाईट कामं करणारी लोकं जर लगाम राहिला नाही तर कोणत्याही थराला जातील . म्हणून त्यांनी पाप-पुण्य ही संकल्पना काढली. मग पापाची फळं भोगण्यासाठी भयानक नरकाची निर्मीती झाली. तशीच स्वर्गाची ही .. आणि कोणी तरी आपल्यावर २४x७ लक्ष ठेवणारी अज्ञात सर्वोच्च शक्ति आहे .. असं ग्रुहित मांडलं .. जे कालांतराने इतकं रुढ झालं .. की लोकं ते खरंच मानायला लागले .. .. दॅट्स इट ..
ह्या पुढेही जाऊन देवाचा फंडा सांगायचं झालं तर बघ .. जेंव्हा कोणी निराष होतो .. आणि सगळ्याच बाजुंनी त्याला कोणतीही मदत दिसत नाही , तेंव्हा त्याला एका मोराल सपोर्ट ची गरज असते .. ती म्हणजे देव. हीच गोष्ट आपल्याला जगायची शक्ती देते उद्विग्न मनाला शांत ठेवते ... "
"तेच तर मी म्हणते आहे " जेन ..
आता हसुन हसुन लोटपोट झालो होतो .. माझेच मुद्दे मला ऐकवल्या गेले .. ह्यावर झालेल्या फजितीवर कशी मात करायची हे तिला चांगलंच ठाऊक आहे .. पुन्हा माझं बोट वाकवल्या गेले ... "आईईईई गं !!!??! " असा आवाज झाला .. (ऐकताय ना बिका ? त्या दिवशीही हाच आवाज होता !! ) आणि चला सिद्धिविनायकाला म्हणून आज्ञा झाली. मॉल काय उघडत नाही पाहुन आम्ही मुंबै च्या दिशेने कुच केले.
नेहमी प्रमाणे हायवे ला आल्यावर तिची "केस बांधायचे आहेत .. गाडी कडेला घ्या" म्हणून ऑर्डर आली. साहाजिक आहे. भन्नाट वेगात गाडी चालवताना इव्हन माझे केसही टारझनासारखे उभे राहातात. तिची ब्याग प्लस माझी ब्याग आवरत ती सेटिंग करत होती .. त्यात माझा मोबाईल वाजल्याने ती आनखिन वैतागली .. आणि मला चिडायला हे कारण पुरेसं होतं .. वरच्या उन्हानं अजुन इरिटेट होतं होतं ..
"काय तुझं फोन फोन चाललंय ... कळत नाही का? बंद ठेव फोन एक दिवस "
"कंपनीतुन फोन होता.. काही महत्वाचं असेल तरंच येतो फोन.. जास्त थोबाड चालवू नकोस .. "
आमच्यात वणवा पेट्ला की दोन्ही कडून फायरींग सुरू होते. तेवढी किरकिर करून गाडी सुरू केली.. इकडुन तिकडून लेन चेंज करत मुंबै च्या घाणेरड्या ट्राफिक मधुन अगदीच पुणेरी बाईक ट्रेनिंग घेतलेला मी .. शिताफीने गर्दी कापत होतो. सिद्धीविनायकाला आल्यावर बाईक पार्किंग साठी जागा शोधत होतो. तिथल्याच एकाने .. "आवो लावा इथंच .. काय प्रॉब्लेम नाही ... " असं म्हणत हळूच .. "फक्त प्रसाद आमच्याकडनं घ्या " म्हणून सांगितलं .. मी गाडी लावून तसाच जायला लागल्यावर बळेच १०१ रुपयांचा प्रसाद माथे मारणार्‍याला पुणेरी जोडे मारूया म्हंटलं .. "काय .. इथे पे अँड पार्क चे १०१ रुपये .. आणि त्यावर प्रसाद आणि हार फ्री भेटतो का ? " .. सरळ सांग ना. .. प्रसाद घ्या म्हणून .. पण हे असले चाभरे धंदे बंद करा .. इज्जत घालवायची कामं ..साला !! " सरळ गाडी अजुन थोडी पुढे लावुन दिली.
आत भरपुर पोलीस वगैरे चेकिंग ला उभे होते. ल्यापटॉप आणला होता... म्हणे ल्यापटॉप बाहेर ठेऊन या ... चिडचिड झाली .. मी म्हणालो .. मी बसतो बाहेर .. तु ये दर्शन घेऊन ..
दर्शन घेऊन आल्यावर अगदी अपेक्षित असा बाँब तिने टाकलाच ...
"पाहिलंस ? देवाला मानत नाही ना ? म्हणून तुला दर्शन नाही भेटलं ... "
"ए चल्ल गं .. एक तर माझा ल्यापटॉप नेहमी माझ्या पाठीशी असतो .. आणि दुसरं म्हणजे ल्यापटॉप बंदी फार पुर्वी पासून आहे .. गणपतीनं ही सेटिंग काय पुर्वीपासुन केवळ माझ्यासाठीच करून ठेवलीये का ? " बोलायला ऐकतोय तो मी कुठला ? ... उगाच कोणती गोष्ट अति आणि मुद्दाम करायची म्हणून मी तिला म्हणालो .. आता "महालक्ष्मीला ही जाऊया .. आलोच्चे तर ... मग तिकडून हाजि आली वगैरे पण .. कोणाच्या देवाला राग नको यायला .. काय ? " टोमणा लक्षात न येण्या इतकी ही ती काय हे नव्हती .. "फाजिलपणा पुरे ... कुठे जायचं ते बोला "
"बसा मागे .. चाकं नेतील तिकडे जाऊया ... " म्हणत मी गाडी गेट वे ऑफ इंडिया कडे हाणली....
कुलाब्यात घुसल्यावर मधेच विज चमकल्यासारखं ती बोलली .. "हे बघ .. इकडून डावीकडे गेलास ना.. माझ्या मामाचं घर आहे ... "
"मग ? जायचं का ? मामाला म्हणावं .. आज बेबीज डे आउट आहे .. कामाला नाही गेले :)"
"काहीही काय ? वेडा आहेस का तू ? हे बघ .. मामाचं हॉटेल .. " माझ्या वाकड्या प्रतिक्रीयेला अगदी जेन्युअनली घेणार्‍या नव्या लेखकांची इथे आठवण झाली !
नंतर मग गेट वे ऑफ इंडियाला पोचल्यावर एकेक जण फोटू काढून देतो म्हणून मागे लागला !! एक तर उन .. सावलीत निवांत लुत्फ घेत बसण्याची जागा कुठे भेटत नाहीये .. आणि हे डुचमळे ..."साब एक मिनट मे फोटो मिलेगा... साब .. देख लो साब .. " च्यायचं बिहारी ... त्याला चार वेळा नाही म्हंटलं तरी पुन्हा तेच तेच करत होता. .. क्षणात इरिटेशनची जागा रागाने घेतली .. आणि त्याची कॉलर पकडली .. "आता जातो का बे भैय्याच्या .. " तेंव्हा कुठे लांब पळाला तो .. इकडे पुन्हा किटकिट सुरू झाली .. "काय गरज आहे तुला मारामार्‍या करायची. . ? सोडून दे ना.. " असल्या डायलॉग ला ऐकून न ऐकल्यासारखे करणे आम्ही अनुभवांतुन शिकलोय ..
तिकडून मग नरिमन पॉईंट ... चार वेळा रस्ता चुकल्यावर आम्ही बरोबर नरिमन पॉईंट ला येऊन पोचलो. इथे ही साले फोकलीचे भय्ये लोक .. "ए सेट चना लेलो .. चना जोर .. " पण इथे आम्ही व्यवस्थित पर्सन्यालिटीचा फायदा करून घेतो.. एकंच कटाक्ष असा टाकावा की पुन्हा बाजुच्यालाही "ए सेट .. चना लेलो .. चना जोर " म्हणताना विचार करेल ...
शेवटी नरिमन पॉईंटच्या एका झाडाखाली व्यवस्थित जागा मिळवली .. फोटोज पहाण्यासाठी लॅपटॉप कनेक्ट केला . आणि ........
जीटॉक कनेक्ट केल्या केल्या चार मैत्रिणींचे पिंग पटापट पॉप अप झाले (साला जेंव्हा ही समोर असते तेंव्हा हे बिका-सहज-मित्र वगैरे लोकं पिंग करत नाहीत .. ) .. आता मी ह्यांना उत्तरं देत बसणार .. म्हणून म्याडम चा राग डायरेक्ट सातव्या तालात गेला ...
"बंद कर पाहु तो ल्यापटॉप आधी .. "
"अगं थांब .. फक्त ५ मिनीटं दे .... "
" तु माझ्या बरोबर आलायेस ना ... की चॅटींग करायला .. सकाळी पण फालतु फोन चालू होते तुझे ... "
"अगं थांब .. " म्हणताच .. आमच्या फायरफॉक्स वर आमच्या आवडत्या ब्लॉग साईटही ओपन झाल्या ..
आता मी साईट्स वर टाईंपास करणार म्हणून तिने डायरेक्ट मोडेम खेचून काढला ... ते पाहुन माझं ही डोकं सरकलं .. न मी ल्यापटॉप खाटकन बंद केला .. आणि आजच्या दिवसाच्या नव्या भांडणाला सुरुवात झाली ..
"काय गरज आहे ह्या गोष्टींची ? मी आहे ना इथे ? " भडकून म्याडम उद्गारल्या,
"पण ५ मिनीटांनी काही फरक पडणार होता का ? ... मोडेम डायरेक्ट काढण्याची काही गरज होती का ? "
ठॉ ठॉ ठॉ ठॉ .. ठॉ ठॉ ...... तिचं तोंड ति़कडे .. न माझं इकडे .... पुन्हा एकदा शेंबडं कारण भांडणाला पुरलं होतं ..
रागाच्या भरात " माझा ल्यापटॉप .. माझा मोडेम" अशी "मी पणा" असलेली वाक्य मी बोलून गेलो होतो .. आणि तिच्याकडूनही असंच काही झालं होतं .. जवळजवळ १५-२० मिनीटं शांततेत गेली .. आणि शेवटी नेहमीप्रमाणेच ती म्हणाली .. "चल तिकडे जाऊन बसू आता .. उन कमी झालंय "
मी आपला अजुनही ताठंच होतो .. "तू जा .. आय डोंट वांटू कम .. माय मुड इज गॉन..."
" सोड ना आता ... प्लिज .. चिल अप !! "
मी भरपुर भाव खाल्ल्यावर आम्ही पुढे समुद्रकिनारी बसायला गेलो ..
राग शांत झाल्यावर मी केलेला फाजिल माजोरडेपणा मान्य करून मी हळूच सॉरी म्हणालो .. तसा तिला पुन्हा आयता कोतिलंच मिळाला .. पुन्हा फायरींग चालू झाली .. मी पुन्हा बचावात्मक फायरींग केली .. पुन्हा ठॉ ठॉ ठॉ .. ठॉ ठॉ ठॉ..
आणि ..............
शेवटी तिने ब्रम्हास्त्र काढलं .. ..
"डोळे पाणावले " हो तिचे ... आणि आम्ही शरणागती पत्कारली .. ज्या चुका होत्या .. त्या तर कबुल केल्याच केल्या ... जे आमच्या ध्यानी मनीही नव्हतं ते ही माथी लागलं ! शेवटी नंदीबैलासारखे सगळे गुन्हे गपगुमान कबुल केल्यावर एक थंडगार पाण्याच्या बाटलीवर आजचं भांडण संपलं !! आणि आम्ही गुण्यागोविंदाने पुन्यांदा नवी मुंबैकडे माघारी वळलो.
भांडणं कुठे नाहीत ? आणि ही भांडणं तर हवीच ना ? नाही तर पुलं म्हणतात तसं बुळबुळीत साबणासारखं लाईफ .. ज्यात ना काही एक्साईटमेंट ना काही चेंज .. सगळंच कसं रटाळवाणं ..
ही अशी आधुन मधुन भांडणं आणि त्यानंतरचं गोड गोड प्रेम म्हणजे अगदी "खट्टा-मिठा" लाईफ हो !!
खुलासा : गावभर ब्लॉग लिहीत हिंडतो पण आपल्यावर एकही ब्लॉग लिहीत नाही म्हणून आमच्यावर वारंवार रुसणार्‍या जेन म्याडमला हा लेख अर्पण आहे