एक प्रचंड उर्मी मनात दाटुन येते आणि तडक मिळेल ती फ्लाइट पकडावी आणि "घर" गाठावं असं वाटतं. हिवाळा आला की माझं असं होतं.
एसीच्या कृत्रिम थंड हवेत ते पुण्यातल्या हवेतल्या गारव्याचं सुख नाहीच. माणुस आहे त्यात कधीच सुखी नसतो, तो आपल्या भुतकाळातला सुगीचा काळ आठवून खुश होत राहतो. हिवाळा आला की माझं असं होतं.
मस्त पैकी नोवेंबर डिसेंबरातली कडाक्याच्या थंडीतली पहाट असते. बंब पेटवायचा, गरम पाणी तापलं की ऊघड्यावरच अंघोळ करायची. मॉइश्चरायझर्स किंवा स्किन लोशन्स असला काही प्रकार नसतो, एकच प्याराशुटचं तेल डोक्यापासुन पायापर्यंत चोपडायचं असतं. तेही थंडीने थिजलेलं असतं. मजबूत नाश्ता करून थेट गावाबाहेरच्या ग्राऊंडवर क्रिकेट खेळायला पळायचं असतं. कसलीच टेन्शन नसतात की डेडलाईन्स. थंडीत कोणालाच विकेटकिपर थांबायचं नसतं. ऊन चढलं तरी हवेत प्रचंड सुखद गारवा असतो. स्वेटर आणि माकडटोपी घालुनही छान थंडी वाजत असते. शेतात शाडु सुर्यफुल वगेैरे डौलाने डोलत असतो. बॉल शेतात गेला की पळत जायचं. सकाळीच पिकाला पाणी दिलेलं असतं, त्या मातीत पाय रुततात. गारगार चिखलात चप्पल आडकली की परत पाटाच्या पाण्यात पाय धुवायचे.. तिथेच पाणी प्यायचं ..परत क्रिकेट. मधेच कॉन्ग्रेस उपटून ती पिवळी फुलपाखरं पकडायला त्यांच्यामागं धावावं. हिवाळा आला की माझं असं होतं.
कुडकुडत्या पहाटे लवकर उठायचं. डबल ज्याकेट ग्लोवज घालुन रेडी व्हायचं. मित्रांच्याही काही कमिटमेंट नसतात.सगळे पडीक हवे तेंव्हा हवे तिथे जायला तयार असत. तोंडातुन वाफा निघतात. त्यात बळेच स्मोक केल्याचं फिलींग घायचं. सगळ्यांनी एकसाथ बाईकला किका मारून कोकण महाबळेश्वर किंवा भिमाशंकरला कुच करायचं. वाटेत भेळ वडापाव आणि च्या सनकून हाणायचा. फुल कल्ला करायचा.. थंडीत याची मजाच न्यारी. हिवाळा आला की माझं असं होतं.
सकाळीच गर्लफ्रेंडला फोन करायचा. लोणावळ्यात भेटायचं. कुठेतरी चोपुन नाश्ता करून सरळ अँबी व्यालीच्या दिशेने सुटायचं. गारवा आणि ऊब एकसाथ अनुभवायची. हिवाळ्यातला लोणावळा पावसाळ्यातल्या पेक्षा बेष्ट. एकांत.. षांतता.. गारवा.. आणि प्रचंड अतुरता. हिवाळा आला की माझं असं होतं.
साला हिवाळ्यात पुणे ही जगातली बेष्टेष्ट जागा आहे. वाटतं मिळेल ती फ्लाइट पकडावी आणि "घर" गाठावं.
एसीच्या कृत्रिम थंड हवेत ते पुण्यातल्या हवेतल्या गारव्याचं सुख नाहीच. माणुस आहे त्यात कधीच सुखी नसतो, तो आपल्या भुतकाळातला सुगीचा काळ आठवून खुश होत राहतो. हिवाळा आला की माझं असं होतं.
मस्त पैकी नोवेंबर डिसेंबरातली कडाक्याच्या थंडीतली पहाट असते. बंब पेटवायचा, गरम पाणी तापलं की ऊघड्यावरच अंघोळ करायची. मॉइश्चरायझर्स किंवा स्किन लोशन्स असला काही प्रकार नसतो, एकच प्याराशुटचं तेल डोक्यापासुन पायापर्यंत चोपडायचं असतं. तेही थंडीने थिजलेलं असतं. मजबूत नाश्ता करून थेट गावाबाहेरच्या ग्राऊंडवर क्रिकेट खेळायला पळायचं असतं. कसलीच टेन्शन नसतात की डेडलाईन्स. थंडीत कोणालाच विकेटकिपर थांबायचं नसतं. ऊन चढलं तरी हवेत प्रचंड सुखद गारवा असतो. स्वेटर आणि माकडटोपी घालुनही छान थंडी वाजत असते. शेतात शाडु सुर्यफुल वगेैरे डौलाने डोलत असतो. बॉल शेतात गेला की पळत जायचं. सकाळीच पिकाला पाणी दिलेलं असतं, त्या मातीत पाय रुततात. गारगार चिखलात चप्पल आडकली की परत पाटाच्या पाण्यात पाय धुवायचे.. तिथेच पाणी प्यायचं ..परत क्रिकेट. मधेच कॉन्ग्रेस उपटून ती पिवळी फुलपाखरं पकडायला त्यांच्यामागं धावावं. हिवाळा आला की माझं असं होतं.
कुडकुडत्या पहाटे लवकर उठायचं. डबल ज्याकेट ग्लोवज घालुन रेडी व्हायचं. मित्रांच्याही काही कमिटमेंट नसतात.सगळे पडीक हवे तेंव्हा हवे तिथे जायला तयार असत. तोंडातुन वाफा निघतात. त्यात बळेच स्मोक केल्याचं फिलींग घायचं. सगळ्यांनी एकसाथ बाईकला किका मारून कोकण महाबळेश्वर किंवा भिमाशंकरला कुच करायचं. वाटेत भेळ वडापाव आणि च्या सनकून हाणायचा. फुल कल्ला करायचा.. थंडीत याची मजाच न्यारी. हिवाळा आला की माझं असं होतं.
सकाळीच गर्लफ्रेंडला फोन करायचा. लोणावळ्यात भेटायचं. कुठेतरी चोपुन नाश्ता करून सरळ अँबी व्यालीच्या दिशेने सुटायचं. गारवा आणि ऊब एकसाथ अनुभवायची. हिवाळ्यातला लोणावळा पावसाळ्यातल्या पेक्षा बेष्ट. एकांत.. षांतता.. गारवा.. आणि प्रचंड अतुरता. हिवाळा आला की माझं असं होतं.
साला हिवाळ्यात पुणे ही जगातली बेष्टेष्ट जागा आहे. वाटतं मिळेल ती फ्लाइट पकडावी आणि "घर" गाठावं.
