स्टेटसला नक्की काय टायटल देऊ सुचत नाही !
फार्फार वर्षांपूर्वी कॉलेजात असताना इ-स्क्वेयर (गणेश खिंड) लै भारी वाटायचं. मुव्ही पहायची म्हटलं की ई-स्क्वेयर ठरलेला असायचा. नेहमीच पैशाचा जुगाड होणे अवघड , त्यामुळे सकाळी ८ चा शो फारच स्वस्तात पडतो म्हणून अर्धी झोप टाकून पिक्चर पाहायला अस्मादिक सकाळी ७लाच निघत. तेंव्हा मल्टीप्लेक्सचं अप्रूप फार. सिंगल स्क्रीन थेटरातल्या अत्यंत हलक्या क्वालिटीच्या तिकीटासमोर ते प्रिंट केलेलं तिकीटही भाव खाऊन जायचं. नुसत्या सिनेम्यासोबत खायची प्यायची सोय , थोडासा शॉपिंगचा ऑप्शन आणि फुकटात एसी खात पुस्तके चाळायची सोय क्रॉसवर्डात व्हायची. म्हणून इस्क्वेयर नेहमीच फेवरिट. हिरवळ वगैरे बोनस. त्यावेळी कॅम्पातले आयनॉक्स म्हणजे माज वाटे. :) तिथे मी अग्नीवर्षा सोडला तर आयुष्यात दुसरा पिक्चर पाहिला नाही. नंतर नंतर सिंगलस्क्रीन थेटर फारच बोगस वाटू लागली. ते थेटरात पिक्चर पाहणे डाऊनमार्केट वाटे. अलका, अलंकार , राहुल , डेक्कन , वेस्टएंड , लक्ष्मीनारायण , विशाल वगैरे सिंगलस्क्रीन मल्टीप्लेक्सच्या झपाट्यात पारच कोमेजली. मराठी सिनेमाला चोइस नसल्याने तो आपला प्रभातात दिसायचा. जायचो तिथेही. त्यात काही काळाच्या ओघात मल्टीप्लेक्स झाली ती तरली. बाल्कनी आणि स्टोल असायचा. बाल्कनीचं तिकीट काढलं की भारी वाटे. आता रो-वाईज तिकिटं घ्यायची :) लग्नापूर्वी कोपऱ्यातली जागा शोधत असू. आता काय सेंटर हवे ,व्यवस्थित चित्रपट दिसायला हवा.
काळाच्या ओघात मॉल वाढले, मॉल सोबतच स्क्रीन्स आल्या. चिक्कार ऑप्शन. आता इ-स्क्वेयर अगदीच सामान्य वाटते. पण तरीही , इ-स्क्वेयरच्या बऱ्याच आठवणी आहेत. नोकरीला लागल्यावर लेटनाईट मुव्ही पाहून बाईकवर कुडकुडत रात्री स्टेशनला बेकरीतला प्याटीस खाणे , किंवा मग ऑप्शनच नाही म्हणून कमसम ला कोंबडी तुडवणे... कधीही कुठेही खाण्यापिण्याची आणि घुमणेफिरणे , मनाला येईल तेंव्हा ब्याकटूब्याक ३-३ सिनेमे पाहणे ... यातच अच्छे दिन होते.
भांचोत लाईफस्टाईल सुखवस्तू झाली पण ते शेंशेषण हरवलंय ! फार लांबची गोष्ट नाही हो.. आत्ताआत्ता साताठ दहा वर्षापूर्वीपर्यंत होतं .. सगळं इथेच तर होतं !
फार्फार वर्षांपूर्वी कॉलेजात असताना इ-स्क्वेयर (गणेश खिंड) लै भारी वाटायचं. मुव्ही पहायची म्हटलं की ई-स्क्वेयर ठरलेला असायचा. नेहमीच पैशाचा जुगाड होणे अवघड , त्यामुळे सकाळी ८ चा शो फारच स्वस्तात पडतो म्हणून अर्धी झोप टाकून पिक्चर पाहायला अस्मादिक सकाळी ७लाच निघत. तेंव्हा मल्टीप्लेक्सचं अप्रूप फार. सिंगल स्क्रीन थेटरातल्या अत्यंत हलक्या क्वालिटीच्या तिकीटासमोर ते प्रिंट केलेलं तिकीटही भाव खाऊन जायचं. नुसत्या सिनेम्यासोबत खायची प्यायची सोय , थोडासा शॉपिंगचा ऑप्शन आणि फुकटात एसी खात पुस्तके चाळायची सोय क्रॉसवर्डात व्हायची. म्हणून इस्क्वेयर नेहमीच फेवरिट. हिरवळ वगैरे बोनस. त्यावेळी कॅम्पातले आयनॉक्स म्हणजे माज वाटे. :) तिथे मी अग्नीवर्षा सोडला तर आयुष्यात दुसरा पिक्चर पाहिला नाही. नंतर नंतर सिंगलस्क्रीन थेटर फारच बोगस वाटू लागली. ते थेटरात पिक्चर पाहणे डाऊनमार्केट वाटे. अलका, अलंकार , राहुल , डेक्कन , वेस्टएंड , लक्ष्मीनारायण , विशाल वगैरे सिंगलस्क्रीन मल्टीप्लेक्सच्या झपाट्यात पारच कोमेजली. मराठी सिनेमाला चोइस नसल्याने तो आपला प्रभातात दिसायचा. जायचो तिथेही. त्यात काही काळाच्या ओघात मल्टीप्लेक्स झाली ती तरली. बाल्कनी आणि स्टोल असायचा. बाल्कनीचं तिकीट काढलं की भारी वाटे. आता रो-वाईज तिकिटं घ्यायची :) लग्नापूर्वी कोपऱ्यातली जागा शोधत असू. आता काय सेंटर हवे ,व्यवस्थित चित्रपट दिसायला हवा.
काळाच्या ओघात मॉल वाढले, मॉल सोबतच स्क्रीन्स आल्या. चिक्कार ऑप्शन. आता इ-स्क्वेयर अगदीच सामान्य वाटते. पण तरीही , इ-स्क्वेयरच्या बऱ्याच आठवणी आहेत. नोकरीला लागल्यावर लेटनाईट मुव्ही पाहून बाईकवर कुडकुडत रात्री स्टेशनला बेकरीतला प्याटीस खाणे , किंवा मग ऑप्शनच नाही म्हणून कमसम ला कोंबडी तुडवणे... कधीही कुठेही खाण्यापिण्याची आणि घुमणेफिरणे , मनाला येईल तेंव्हा ब्याकटूब्याक ३-३ सिनेमे पाहणे ... यातच अच्छे दिन होते.
भांचोत लाईफस्टाईल सुखवस्तू झाली पण ते शेंशेषण हरवलंय ! फार लांबची गोष्ट नाही हो.. आत्ताआत्ता साताठ दहा वर्षापूर्वीपर्यंत होतं .. सगळं इथेच तर होतं !
No comments:
Post a Comment